Η ποίηση του Jim αποτελεί ένα δείγμα προσωπικής κατανόησης των κυρίαρχων συναισθημάτωντης εποχής, δοσμένο με άλλοτε απλά λόγια και κοφτές φράσεις και άλλοτε επικό λυρισμό. Κυρίαρχο στοιχείο η παρακμή, ο έρωτας, ο φόβος, η εσωτερική δύναμη. Γοητεύεται από τον Ρεμπώ, τον Μπωτλαίρ, τον Νίτσε, τον Χαξλεϋ. Αναφορές στον Οιδίποδα (The End) και το διάχυτο διονυσιακό στοιχείο στους στίχους του, αποδεικνύουν την επιρροή της αρχαιοελληνικής λογοτεχνίας στο γράψιμο του. 
 Από μικρός διαβάζει ότι πέσει στο χέρι του. Κατασκευάζει τα πρώτα του «ποιήματα», με αφορμή τον προεφηβικό αυνανισμό, το πρωτοεμφανιζόμενο σεξουαλικό ενδιαφέρον. Λέξεις  στο ύφος του λόγου της ηλικίας, περισσότερο για να διασκεδάσει τον εαυτό του και τους φίλους του. Όμως οι λέξεις αυτές, που απομονωμένες μάλλον χυδαίες είναι, δομούνται με λογική και συνδυάζονται έτσι ώστε το τελικό αποτέλεσμα να αποδεικνύει το ενδιαφέρον του νεαρού για τη λογοτεχνία. Γεμίζει δεκάδες τετράδια με σημειώσεις ποιήματα.

Ωριμάζοντας, δεν σβήνει ο ενθουσιασμός για το γραπτό λόγο.Οι στίχοι του μαρτυρούν το γόνιμο πάθος για μυστηριακές εικόνες, αποκαλυπτικά σχήματα λόγου και φροϋδικές αντιστοιχίες. Ξεσηκώνει τα ακροατήρια με την άγρια, αντισυμβατική ποίηση του. Πολύ πριν τον πρόωρο θάνατο του, γίνεται αντικείμενο λατρείας και αποκτά ξεχωριστή θέση στο στερέωμα των rock ερμηνευτών. Στη σκηνή, με άλλοτε αργές φιδίσιες κινήσεις και άλλοτε απότομα ξεσπάσματα, μαγεύει και γοητεύει το πλήθος, συμμετέχοντας μαζί του σε ένα διαφορέτικό είδος ποίησης, που αναδύεται από τους παλμούς του κορμιού του.

  Εκδίδει δύο ποιητικές συλλογές, τις Lords/Notes on vision και The New Creatures. Πρωτοδημοσιεύονται σε περιορισμένες ιδιωτικές εκδόσεις των εκατό αντιτύπων. Η πρώτη περιέχει σκέψεις και παραδοξολογίες για τον κινηματογράφο, βασισμένη σε σημειώσεις και ποιήματα που έγραψε την εποχή που σπούδαζε κινηματογράφο στο UCLA. Η δεύτερη, γραμμένη κυρίως στο Λος Άντζελες και τη Χαβάη, αλλά και σε πολλά άλλα σημεία των Ηνωμένων Πολιτειών, ολοκληρώθηκε στις 24 Ιούλη του 1968 και είναι αφιερωμένη στη φίλη του Πάμελα. Οι εικόνες της περιγράφουν ζώα με ανθρωπογενή πάθη και την τελική κατάληξη του ‘νέου ανθρώπου’.

Ο Jim είναι επαναστάτης. Μιλά για αναρχία, τραγουδά για σπάσιμο των θεσμών. Οι συναυλίες των Doors από κάποιο σημείο και μετά μαζεύουν κόσμο που πάει μόνο και μόνο για να δει τον Jim να γελοιοποιεί τους παρευρισκόμενους αστυνομικούς, να προτρέπει σε ειρηνική επανάσταση με χορό και έρωτα. Η σκηνική του παρουσία επιτρέπει στο κοινό να συμμετάσχει ενεργά, καθώς ανταποκρίνεται στις φωνές τους ή συζητά μαζί τους. Χρησιμοποιεί περίτεχνα το κορμί του, σαγηνεύοντας και προκαλώντας. Στο απόγειο της δόξας του, αντιλαμβάνεται ότι οι άνθρωποι που τον περιστοιχίζουν ζητούν απλά ένα κομμάτι από τη δόξα του. Η επίδραση της καταχρήσης αλκοόλ κυρίως και ναρκωτικών λιγότερο, αρχίζει να γίνεται ολοένα και πιο φανερή. Η ποίηση του γεμίζει από αναφορές σε φυγή, μοναξιά. Φαντασιώνεται τη δημιουργία της δικής του ουτοπίας, ένα συμπόσιο φίλων [a feast of friends], που γλεντάνε τον έρωτα και τη νιότη. Θέλει να ξεγράψει με μιας τη φήμη του rock ειδώλου και γενικότερα της μέχρι τώρα ζωής του, και να ξεκινήσει από την αρχή, ένας αναγεννημένος ποιητής που αυτή τη φορά δεν θα παρεκλίνει.

Το στοιχείο της υπερβολής μπαίνει για τα καλά στη ζωή και στα γραπτά του. O Jim αποζητά να ξεπεράσει όλα τα όρια, και να συνεχίσει το δρόμο του, θέτοντας από δω και πέρα τα δικά του όρια. Για να τα ξανασπάσει. Στην επίσημη βιογραφία της Elektra ο Jim αναφέρει: