Κείμενο : Χρήστος Γατσογιάννης

Τα Διάφανα Κρίνα δημιουργήθηκαν το 1990 ενώ το 1993 απέκτησαν τη σύνθεση με την οποία ηχογράφησαν τον πρώτο τους δίσκο αλλά και υπάρχουν ως σήμερα. Το συγκρότημα έχει ως έδρα την Αθήνα και συγκεκριμένα το Περιστέρι.

Θάνος Ανεστόπουλος - φωνητικά,πιάνο
Τάσος Μαχάς - τύμπανα
Νίκος Μπαρδής - κιθάρα
Παντελής Ροδόστογλου - μπάσσο.
Κυριάκος Τσουκαλάς - Κιθάρα

Η επιλογή του ονόματος έγινε αυθόρμητα, χωρίς ιδιαίτερη σκέψη, αλλά στη συνέχεια, καθώς περνούσαν τα χρόνια απέκτησε συμβολικό χαρακτήρα, καθώς εκφράζει τις διάφανες, ξεκάθαρες και αγνές προθέσεις της μπάντας (το κρίνο είναι το σύμβολο της αγνότητας). Το παρθενικό τους βήμα στη δισκογραφία γίνεται το 1994 με το 7ιντσο - Λιώνοντας μόνος / Κάτω από το ηφαίστειο - το οποίο έχει εδώ και χρόνια εξαντληθεί.

Την ίδια χρονιά συμμετέχουν στη συλλογή -Το μαγικό βοτάνι- της Wipe out με το τραγούδι
-Μουχλαλούδα/η μπαλάντα της φωτιάς-. Το τραγούδι αυτό ήταν αφιερωμένο στην Κατερίνα Γώγου. Μετά από τα δύο πρώτα αυτά δείγματα, λίγοι ήταν αυτοί που είχαν ξεχωρίσει το συγκρότημα, αλλά τα τρία αυτά πρώτα τραγούδια με το λυρισμό και το ρομαντισμό τους άφηναν μια σημαντική παρακαταθήκη για το μέλλον.

Και έρχεται το 1996, που κυκλοφορεί από την Wipe out, το πρώτο τους ολοκληρωμένο album με τον τίτλο -έγινε η απώλεια συνήθεια μας-. Το budget αρκετά χαμηλό, η παραγωγή σε μέτρια επίπεδα, προώθηση μηδενική, υποστήριξη από πουθενά...

Ο δίσκος αυτός όμως είχε ψυχή, ενέργεια, ταλέντο και έμπνευση. Το μουσικόφιλο κοινό της Ελλάδας δεν άργησε να ανακαλύψει την αξία του δίσκου αυτού και να αγκαλιάσει το συγκρότημα... Η φήμη του άρχισε να απλώνεται από στόμα σε στόμα αρχικά στην Αθήνα και έπειτα και στην υπόλοιπη Ελλάδα και δεν άργησαν τα κρίνα να χαρακτηριστούν ως το πιο ελπιδοφόρο συγκρότημα της ελληνικής ροκ σκηνής, ενώ το τραγούδι 'Mέρες αργίας' (στίχοι από ποίημα του Διονύση Καψάλη), έγινε σύμβολο για μια ολόκληρη γενιά.

Φαντάζομαι ότι το ίδιο το συγκρότημα όσο και η εταιρεία τους, θα ξαφνιάστηκαν θετικά από τις αντιδράσεις αυτές του κοινού,οι οποίες παρόλα αυτά δεν ήταν καθόλου υπερβολικές.
Βλέπετε το ελληνικό "ροκ" κοινό,πάντοτε γοητεύονταν από καλλιτέχνες όπως  Nick Cave και Tindersticks. Ίσως να οφείλεται στην ψυχοσύνθεση του Έλληνα να γοητεύεται από καλλιτέχνες ρομαντικούς, ρεαλιστές, φιλοσοφημένους που τραγουδούν τα ανθρώπινα συναισθήματα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι τα Διάφανα Κρίνα μοιράζονται την ίδια μούσα με τους προαναφερθέντες καλλιτέχνες και ήρθαν την κατάλληλη στιγμή για να καλύψουν ένα σημαντικό κενό της εληνικής δισκογραφίας και να αποδείξουν ότι ροκ και ελληνικός στίχος είναι δύο έννοιες που μπορούν να συμβαδίσουν και μάλιστα με εντυπωσιακά αποτελέσματα.

Τον ίδιο χρόνο (1996) συμμετέχουν και στο Rock of gods στη Ριζούπολη.

Το επόμενο δισκογραφικό βήμα γίνεται το 1998 με το δίσκο "Κάτι σαράβαλες καρδιές". Στο δίσκο αυτό οι ρυθμοί πέφτουν, ο Παναγιώτης Μπερλής ,ο οποίος τα προηγούμενα δύο χρόνια συνταξίδευε με το συγκρότημα παίζοντας πιάνο, ενσωματώνεται πλέον στην μπάντα, ενώ χαρακτηριστική είναι και η συμμετοχή του Αλκίνοου Ιωαννίδη. Ο μουσικός τύπος μένει άναυδος με τη νέα δουλειά των κρίνων,ενώ οι οπαδοί τους πολλαπλασιάζονται...

Έτσι τα κρίνα ευτυχως, απόδειξαν σε όλους μας ότι δεν ήταν συγκρότημα πυροτέχνημα. Δέκα ημέρες μετά την κυκλοφορία του 2ου δίσκου,το συγκρότημα κλείνει με προσωπικά έξοδα το Ρόδον. Η προσέλευση του κόσμου ήταν εντυπωσιακή. Βέβαια, σε μία τόσο επιτυχημένη συναυλία, δεν άργησαν να εμφανιστούν από το πουθενά και οι διάφοροι χορηγοί, διαφημίζωντας τα προιοντα τους, οι ίδιοι χορηγοί που λίγες μέρες νωρίτερα αρνήθηκαν στο συγκρότημα  να σπονσοράρουν τη συναυλία... Ας είναι όμως, στην Ελλάδα ζούμε και τέτοιες συμπεριφορές έγιναν δυστυχως καθημερινό φαινόμενο.

Το Μάρτιο του 2000, στη σναυλία με τους Closer και τους Ενδελέχεια, στο Ρόδον, τα Κρίνα είναι πάλι πέντε. Λίγες μέρες αργότερα ανακοινώνεται η αποχώρηση του Παναγιώτη Μπερλή από το συγκρότημα αλλά και η αποχώρηση τους από την Wipe out.

Αρχίζουν να διαδίδονται φήμες, ότι το συγκρότημα θέλει να πιάσει την καλή και παίρνει μεταγραφή σε πολυεθνική, ότι επικρατεί ψυχρό κλίμα μεταξύ των μελών του συγκροτήματος κ.ο.κ... Τα Διάφανα Κρίνα απαντούν στις κακές γλώσσες επιλέγοντας τον δύσκολο δρόμο... Ιδρύουν τη δικιά τους δισκογραφική εταιρεία "Τhis is my voice" ρισκάρουν και παίρνουν το μέλλον στα χέρια τους... μια απόφαση που έκανε αίσθηση στο πανελλήνιο και αποδεικνύει ότι όντος το συγκρότημα έχει όραμα.

Και έτσι κυκλοφορεί στις συναυλίες τους στις 21-22-23 Απριλίου στο Αν αρχικά σε βινυλιο και αργότερα σε cd single  η επόμενη δισκογραφική τους δουλειά με τίτλο "Είναι που όλα ήρθαν αργά".Για ακόμη μια φορά διθυραμβικές κριτικές από τον μουσικό τύπο. Προσωπικά είχα τοτε την εντύπωση ότι to single αυτό δεν ήταν  τίποτα άλλο παρά επίδειξη δύναμης. Καταπληκτική παραγωγή από τον Coti, τελειομανία, δείγματα πειραματισμού στις κιθάρες. Η δουλειά αυτή έθεσε νέα επίπεδα ποιότητας, κάτι βέβαια που έκανε τους οπαδούς των Κρίνων πιο απαιτητικούς και πιο ανυπόμονους για την επόμενη ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά.

... Η οποία δεν αργεί να έρθει. Φθινωπορο 2000 , με τίτλο "Ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές" (η ψηφιακή του έκδοση είχε ένα τραγούδι λιγότερο). Η παραγωγή αυτή τη φορά από τον Άρη Χρήστου, αρκετά  προσεγμένη,αλλά αφήνει αρκετα παράπονα καθώς δε φτάνει σε επίπεδα τελειότητας. Όσο για το περιεχόμενο του δίσκου; Πιστεύω ότι τα σχόλια περισσεύουν... τόσο στιχουργικά όσο και συνθετικά τα Κρίνα αγγίζουν για μια ακόμη φορά την καρδιά του ακροατή. Πάλι καλά που βγαίνουν που και που τέτοιοι δίσκοι που μας κάνουν να ελπίζουμε ότι η υπόθεση εληνικο ροκ δεν έχει χαθεί.

Τον Δεκέμβριο του 2000, τα Κρίνα συμμετέχουν στο cd με τίτλο "στον Π "(αφιερωμένο στον Παύλο Σιδηρόπουλο- με το τραγούδι ο Θάνατος.

Πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησε το fanzine fractal το οποίο περιέχει ένα σαρανταπεντάρι  που περιέχει 2 κομμάτια από τα Κρίνα: "καινούριος τόπος" και "Κάτω από το ηφαίστειο",σε ακουστική έκδοση.