"Πώς θα σου φαινότανε λοιπόν φιλαράκο, αν απόψε το βράδυ βγαιναμέ όλοι μαζί; Μια νυκτιάτικη βόλτα μες το κέντρο της πόλης στο ρυθμό που σκοτώνει όπως ξέρουν αυτοί;"

Μια πρόσκληση ανοικτή σε όλους. Μια πρόκληση για λίγους. Έχουν περάσει ήδη δώδεκα χρόνια που το "παράξενο" εκείνο συγκρότημα, με την "παράξενη" φωνή και τους στίχους έκανε την πρώτη του δισκογραφική εμφάνιση. Από τις λίγες φορές που ένα συγκρότημα κατάφερε να δημιουργήσει ένα τεράστιο μύθο γύρω από το όνομα του - ενώ τα μέλη του ήταν ακόμη στη ζωή.

Τί να πει κάποιος όμως για τα Μωρά στη Φωτιά; Ας τα πάρουμε λίγα λίγα απ' την αρχή.

Ο πρώτος τους δίσκος είχε ηχογραφηθεί τον Οκτώβριο μέχρι και τον Νοέμβριο του 1987. Ένας -περίπου- μόλις μήνας ηχογραφήσεων, αλλά αμέτρητες ώρες πρόβων και κυρίως πειραματισμών. Η εταιρία που κάτω από το όνομά της είχε τότε κυκλοφορήσει αυτή τη δουλειά ήταν η Ano-Kato Records. Μιά εταιρία που -αν μη τι άλλο- πρέπει να αποτελείται από ανθρώπους με τρομερό ένστικτο. Δεν εξηγήται αλλιώς πως τα καταφέρνει και βγάζει στο προσκήνιο τα ονόματα που με τον ένα τρόπο ή τον άλλο καθόρισαν τη μουσική που ακούμε σήμερα (βλ. εκτός από τα Μωρά τις Τρύπες, τα Σπαθιά και ακόμη τις Μάσκες). Η ιστορία τότε είχε γράψει τα ονόματα του Στέλιου Σαλβαδόρ στη φωνή, μπάσσο, στίχους και μουσική, του αδελφού του Γίωργου Παπαϊωάννου (κρουστά), του Παύλου Παυλίδη (κιθάρα και φωνητικά) και της Κατερίνας Μουστάκα (πλήκτρα). Σημειώστε εδώ ότι η Κατερίνα Μουστάκα δεν αναγραφόταν σαν μέλος του γκρούπ αλλά σαν φιλοξενούμενη, επειδή τα υπόλοιπα μέλη δεν ήταν σίγουροι ότι ο ήχος των πλήκτρων θα αποτελούσε χαρακτηριστικό του γκρουπ και στις επόμενες δουλειές τους. Η "φιλοξενία" πάντως της Κατερίνας ήταν πέρα για πέρα πετυχημένη, αφού εκτός από τα πλήκτρα, έγραψε και τo riff του "Παυσίπονο" το οποίο μάλλον -όσο κι αν προσπαθήσαμε- δεν μπορούμε να το φανταστούμε χωρίς το χαρακτηριστικότατο riffακι στα keyboards!.

H κυκλοφορία του δίσκου αυτού, με το παράξενο εξώφυλλο και όνομα (που πάρθηκε από το τραγούδι "Baby 's on fire" του Brian Eno) είχε πολλές και κυρίως αντιφατικές αντιδράσεις. Το σίγουρο πάντως είναι οτι η αξία του άργησε να αναγνωριστεί. Ίσως να ήταν τα ιδιόρρυθμα φωνητικά, ίσως οι τολμηροί -για την τότε σκηνή και νοοτροπία - στίχοι, αλλά και η μουσική που -όσο να 'ναι- ήταν έξω απ' τα δεδομένα. Πολλοί όμως σύντομα συνειδητοποίησαν ότι όσο πιο πολλές φορές άκουγαν αυτή τη μουσική, τόσο πιο πολύ τους άρεσε ... τόσο πιο πολύ εθίζονταν. Σ' αυτή τη φάση ήταν που άρχισε να γράφεται ιστορία.

Κάπου εδώ η ιστορία μας χωρίζεται σε δύο μέρη: αυτό του Μύθου (ή μάλλον του παραμυθιού) και αυτό της αλήθειας (που πολλές φορές μπορεί να είναι λιγότερο ενδιαφέρουσα για μερικούς αλλά πρέπει ν' ακούγεται μέσα-μέσα).

Το παραμύθι λοιπόν, ήθελε τον Στέλιο Σαλβαδόρ ,μετά την ολοκλήρωση του δίσκου, να τρελλαίνεται και να μπαίνει σε ίδρυμα. Εκεί ροκάριζε μαζί με τους υπόλοιπους ψυχοπαθείς και μάλιστα κυκλοφόρησε το live alboum "Live in the office of my Therapist" (καλά η τελευταία λεπτομέρεια είναι λίγο παρατραβηγμένη!). Σε κάποια άλλη περίπτωση τον ήθελε να αυτοκτονεί και πολλοί μάλιστα είχαν επισκεφτεί και τον τάφο του. Το αν του πήραν και λουλούδια μέχρι στιγμής είναι άγνωστο. 

Σαν δεδομένο οι περισσότεροι το είχαν ότι το γκρουπ είχε διαλύθεί. Η κυκλοφορία της "Ξεσσαλονίκης" από τον Παυλίδη μάλιστα έδωσε και το λόγο. Πράγματι, στα "Πουλιά", ο Παυλίδης αναφέρει για μια μπάντα που "πέταξε στα σύνεφα και χάθηκε για πάντα" εξαιτίας μιας "όμορφης σαν μπαλαρίνα που την λέγαν Κατερίνα". Αν αυτό αληθεύει, χλωμό το βλέπουμε. Ο ίδιος ο Σαλβαδόρ σε πρόσφατη συνέντευξή του στο Alternative ανέφερε ότι ποτέ δεν σφάκτηκε με κανένα στη ποδιά καμιάς μπαλαρίνας. Πολλά τα διαφημιστικά κόλπακια -αγαπητοί φίλοι- και κυρίως "άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου".

Η αλήθεια τώρα μπορεί να μην έχει τη δράση και το σενάριο του μύθου αλλά πάει κάπως έτσι... 

Μετά την ηχογράφηση του δίσκου, τα Μωρά -μαζί και με τον Παυλίδη- δούλευαν τα νέα τους τραγούδια (πολλά από τα οποία περιλαμβάνονται στο νέο δίσκο). Κάποιοι λόγοι προκάλεσαν τη φυγή του Παυλίδη από το συγκρότημα, ο οποίος δημιούργησε στη συνέχεια τα "Ξύλινα Σπαθιά" σαν τραγουδιστής, συνθέτης και στιχουργός. Τώρα ποιά από τα τραγούδια του πρώτου δίσκου των Σπαθιών είναι πραγματικά δικά του... άλλη ιστορία. Τα Μωρά δεν διαλύθηκαν με τη φυγή του Παυλίδη αλλά με διάφορους μουσικούς κατά καιρούς -και με πάντοτε επικεφαλή τον Σαλβαδόρ- δούλευαν διάφορα κομμάτια, αυτά που ακούσαμε στη καινούρια τους δουλειά.

Δώδεκα χρόνια μετά, τα Μωρά επιστρέφουν. Με ανανεωμένο ήχο , πάντοτε πρωτότυπο και έξω από τα καθιερωμένα και με νέα δισκογραφική εταιρία (Lazy Dog). Δεν θα επεκταθώ ιδιαίτερα στη νέα τους δισκογραφική δουλειά επειδή για αυτή μπορείτε να διαβάσετε λεπτομέρειες στην σχετική δισκοκριτική. Χαρακτηριστικό πάντως αυτής της δουλειάς, η στροφή του ενδιαφέροντος του Σαλβαδόρ προς τη ποίηση, αλλά και σε άλλα ακούσματα όπως την funk και την jazz! H φωνή του ,πλέον, ώριμη, αλλά όχι γερασμένη και πάντοτε με την ιδιαίτερη χαρακτηριστική της χροιά. Οι υπόλοιποι μουσικοί που έλαβαν μέρος στη δημιουργία των "Θεατρίνων" είναι ο Θανάσης Ζαχαρόπουλος στα τύμπανα, ο Αχιλλέας Τσίτουρας στα πλήκτρα και ο Θάνος Νάτσικας στη κιθάρα. Συναυλίες που έχουν ήδη δώσει σε όλη την Ελλάδα απέδειξαν ότι τα Μωρά είναι ολοζώντανα και "οn fire" όσο ποτέ.

Για συγκροτήματα όμως όπως τα Μωρά, δεν σηκώνει να λες πολλά λόγια. Ίσως να μίλησα και περισσότερο απ' όσο έπρεπε. Γειά χαρά!