Για τα θρυλικά ξωτικά του rock όμως οι ύμνοι και τα πολλά λόγια είναι περιττά. Σκοπιμότερη είναι ίσως μια συνοπτική παρουσίαση της εκπληκτικής πορείας τους και μια συμβουλή: παιδιά, ακούστε τους δίσκους και μη διστάσετε να λιώσετε στα pick-ups το οριακό Come on Pilgrim!, το γκαζωμένο Surfer Rosa, το ανεπανάληπτο Doolittle, το ονειρικό  Bossanova και το  απίστευτο Trompe le Monde - γιατί πραγματικά αξίζει.

Όλα άρχισαν όταν ένα ηλιόλουστο πρωινό του 1985 ο φίλτατος  Charles Thompson συνειδητοποίησε ότι ήταν καιρός να εγκαταλείψει το Puerto Rico (όπου είχε περάσει τους τελευταίους 6 μήνες σπουδάζοντας μέσω ανταλλαγής) κι αποφάσισε να επιστρέψει στη Βοστόνη για να ξεκινήσει τη δική του rock μπάντα. Προς τέρψιν όλων μας, απέρριψε την ιδέα να ταξιδέψει ως τη Νέα Ζηλανδία για να παρακολουθήσει τον κομήτη του Haley και θυμήθηκε ότι το όνειρό του ήταν πάντα να γίνει ένας rock star.

Στη Βοστόνη λοιπόν ο 21χρονος Charles προσπαθεί επί 2 εβδομάδες να πείσει τον παλιό του συγκάτοικο Joey Santiago να εγκαταλείψει το σχολείο και να γίνει ο κιθαρίστας του νέου group.  Ο Joey δέχεται - παρά τους αρχικούς του δισταγμούς - και εiναι αυτός που θα φέρει τον  Charles σε επαφή με το punk του ’70 και με τη μουσική του διαστημάνθρωπου  Ziggy (λέγε με και David Bowie). Ο Joey επίσης ήταν αυτός που σκαρφίστηκε το όνομα Pixies (αρχικά Pixies in Panoply) χωρίς καν να ξέρει τι σημαίνει...

Επόμενο βήμα ήταν η δημοσίευση μιας αγγελίας ζητώντας μπασίστα. Πήραν μόνο μια απάντηση, κι αυτή ήταν από την Kim (Deal βέβαια!), η οποία είχε ήδη δημιουργήσει ένα group με τη δίδυμη αδελφή της, τους Breeders. Η Kim έφερε μαζί της και τον David Lovering, ο οποίος θα γινόταν ο  drummer του συγκροτήματος. Έτσι, η σύνθεση των Pixies ολοκληρώθηκε και οι πρόβες άρχισαν στο garageτου David - ήταν Ιούλιος, 1986. 

Σύντομα έπαιζαν σε clubs μαζί με μια άλλη μπάντα από τη Βοστόνη, τους Throwing Muses, όπου και τους πρόσεξε ο παραγωγός Gary Smith. Ο άνθρωπος φαίνεται ότι έχει γούστο, αφού αμέσως τους έβαλε στο studio για να ηχογραφήσουν ένα demo, απ’ το οποίο προήλθαν τα 8 τραγούδια του πρώτου τους (mini) album: Come on, Pilgrim!  Το album δεν άργησε να φτάσει στο νούμερο ένα των ανεξάρτητων charts στη Μ. Βρετανία, ενώ οι live εμφανίσεις τους στην Αμερική χαρακτηρίζονταν ήδη cult. Έξι μήνες αργότερα ακολούθησε και ο δεύτερος δίσκος τους (Surfer Rosa, 1988). Εδώ αναδείχτηκε ακόμα περισσότερο ο χαρακτηριστικός τους ήχος, με σήμα κατατεθέν τις δυνατές κιθάρες και τους ψυχωμένους στίχους του Charles - ο οποίος είχε ήδη μετονομαστεί Black Francis. Το Melody Maker περιορίστηκε στο λιτό σχόλιο: ‘This album kicks ass!’. Λίγους μήνες μετά κυκλοφόρησε και το πρώτο τους single (‘Gigantic’) και το Surfer Rosa ψηφίστηκε album της χρονιάς από πολλά μουσικά περιοδικά. Ήταν η κατάλληλη στιγμή για την ηχογράφηση του τρίτου album.

Το ‘Doolittle’ κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1989, περιέχοντας το -γνωστό τοις πάσι-  ‘Debaser’ (εμπνευσμένο από την ταινία του Luis Bunuel ‘Un chien andalousia’) , το απίστευτο ‘Number 13 baby’ και το ασύλληπτο ‘Gouge away’. Παράλληλα, οι Pixies πραγματοποίησαν πολλές συναυλίες στην Ευρώπη, κατά τη διάρκεια των οποίων ακόμα και εφημερίδες όπως ο Independent τους χαρακτήριζαν ως ‘το σημαντικότερο group της αμερικανικής ανατολικής ακτής’. Ακολούθησαν συναυλίες στην Αμερική, αλλά όλα αυτά δεν ήταν δυνατόν να αφήσουν τον Francis και την παρέα του ανεπηρέαστους. Είχαν ήδη πραγματοποιήσει περισσότερες από 100 συναυλίες σε 6 μήνες κι η κούραση ήταν εμφανής. Η επιτυχία τους όμως συνεχώς μεγάλωνε - το Δεκέμβρη το single ‘Monkey gone to heaven’ ψηφίστηκε single της χρονιάς και πολλά έντυπα τους ανέδειξαν καλύτερο συγκρότημα.

Παρ’όλα αυτά, ένα διάλειμμα ήταν απαραίτητο. Κι ενώ τα αγόρια της μπάντας βρίσκονταν on vacation, η Kim βρήκε την ευκαιρία να αναστήσει τους Breeders - ένα supergroup πλέον, αποτελούμενο από την ίδια, την Tanya Donelly (Throwing Muses) και την Josephine Wiggs (μπασίστρια των Perfect Disaster) και να ηχογραφήσουν το ‘Pod’.

Η Kim όμως ήταν πρώτα από όλα μέλος των Pixies. Έτσι, μετά απ’αυτή τη διακοπή το album ‘Bossanova’ ήταν μια πραγματικότητα. Αρκετά διαφορετικό από τις προηγούμενες δουλειές τους, χαρακτηρίστηκε ως surf/sci-fi. Ενδεικτικό του ήχου του είναι το opening track ‘Cecilia Ann’ (παλιό singlακι των  Surftones). Σειρά είχε άλλη μια ευρωπαϊκή περιοδεία, μαζί με τον David Bowie και τους Pale Saints. Το Σεπτέμβρη του 1991 κυκλοφόρησε το πέμπτο τους album με τίτλο ‘Trompe le Monde’,ενώ λίγο αργότερα οι Pixies συμμετείχαν (μαζί με τους REM και τον Nick Cave μεταξύ άλλων) σε μια συλλογή tribute στον Leonard Cohen. Το Μάρτη αποδέχτηκαν πρόταση των U2 να τους συνοδέψουν στην αμερικάνικη περιοδεία τους.

Παρά το γεγονός όμως ότι οι Pixies βρίσκονταν στο απόγειο της δόξας, το τέλος πλησίαζε. Τον Απρίλη η Kim Deal κυκλοφόρησε ένα καινούριο EP με τους Breeders (‘Safari’), ενώ ο Francis ετοίμαζε το πρώτο του solo album. Η oριστική διάλυση όμως ανακοινώθηκε μόλις το 1993, όταν ο Francis δήλωσε απλά στο NME: ‘ I decided to disband the group, because I didn’t want to be in a band anymore.’

Μετά τη διάλυση των Pixies ακολούθησαν 3 ακόμη κυκλοφορίες: ένα best of με τον τίτλο ‘Death to the Pixies’ (1997), το οποίο περιείχε κι ένα live του συγκροτήματος στο Αμστερνταμ, μια καταπληκτική συλλογή με live εκτελέσεις που ηχογραφήθηκαν ανάμεσα στο 1988 και το 1991 στα sessions του John Peel στο BBC (1998) και μόλις πρόσφατα (2001) μια ακόμη συλλογή με τα b-sides απ’τα singles των Pixies. 

Η ιστορία όμως δεν τελειώνει εδώ. Ο Francis (Frank Black πλέον) συνεχίζει επιτυχή  solo καριέρα με 9 albums ήδη στο ενεργητικό του. Οι Breeders έπαψαν να είναι απλά το  side project της Kim και με νέο line-up ηχογράφησαν το ‘Last Splash’ που περιείχε το smash hit ‘Cannonball’. Αργότερα τα προβλήματα των μελών της μπάντας ώθησαν την Kim να δημιουργήσει τους Amps, με τους οποίους κυκλοφόρησε το 1995 το ‘Pacer’. Ο Joey Santiago συνεργάστηκε μεταξύ άλλων με τον παλιό του κολλητό Francis (στα δύο πρώτα του albums), με τον Steve Westfield και με τον -αγαπημένο-  Lou Barlow (Sebadoh, Folk Implosion).Τέλος, ο David Lovering, αφού συμμετείχε σε διάφορα projects (με τους Cracker, την Tanya Donelly κ.α.), δημιούργησε με τον Joey τους Martinis (τους οποίους σήμερα έχει εγκαταλείψει).

Τα albums των Pixies παρ’όλα αυτά δικαίως θεωρούνται ό,τι καλύτερο έκαναν ποτέ οι 4 αυτοί τύποι. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Gary Smith (πρώτος τους παραγωγός) τους παραλληλίζει μ’ένα από τα θρυλικότερα συγκροτήματα όλων των εποχών, λέγοντας: ‘Έχω ακούσει για τους Velvet Underground ότι αν και δεν ήταν πολλοί αυτοί που αγόραζαν τους δίσκους τους, όσοι το έκαναν δημιούργησαν μια μπάντα.  Πιστεύω ότι το ίδιο ισχύει και για τους Pixies’.  Είναι δύσκολο να καταλάβουμε μέχρι ποιο βαθμό ισχύει αυτό, αλλά τελικά, ποιος νοιάζεται στ’αλήθεια για τέτοιες λεπτομέρειες;
 
 ‘Been thinking to myself
 and if a life’s not long, what matter does it make
 if there’ll be favorite songs playing in my head...’