Η πρώτη σκέψη όταν τους ακούσεις

Είμαστε εγκλωβισμένοι. Είμαστε για τα καλά παγιδευμένοι στα δίχτυα του εύκολου ήχου που δεν ενοχλεί το αυτί. Αντιμετωπίζουμε την μουσική σαν ένα καλό χαπάκι για να ανέβει η διάθεση μας. Αρνούμαστε τα πράγματα που μας προκαλούν πόνο. Αρνούμαστε να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας… 

Εικόνες αληθινής ζωής

Εντάξει. Οι Portishead είχαν συμμετοχή στο soundtrack του Tank girl. Και τι έγινε; Ποιος νοιάζεται για το αν τα κομμάτια τους μπουν σε κάποιο soundtrack;  Όταν η φωνή της Beth Gibbons σιγά ,σιγά αρχίζει να σε παραλύει κάνοντας το φιλμ της δικής σου ζωής να περνά μπροστά από τα μάτια σου, θα δεις ότι δεν έχεις ανάγκη δανεικών εικόνων, για να απολαύσεις την μουσική τους. Εχεις τις εικόνες της δικής σου ζωής. Για ένα μόνο πράγμα  πρέπει  να σε προειδοποιήσω : Τίποτα  δεν θα κοπεί στο μοντάζ. Αντέχεις;

Ο θρίαμβος του Dummy

Εχει σημασία που το Dummy αγαπήθηκε από τους κριτικούς; Μήπως έχει σημασία που κέρδισε το βραβείο Mercury; Είμαι ο τελευταίος που θα δώσει σημασία στην καθολική αποδοχή των σοβαρών (ή μήπως σοβαροφανών ;). Τα βραβεία δεν σημαίνουν τίποτα όταν η μουσική χτυπάει κατευθείαν στην καρδιά και ανοίγει τον σάκο των συναισθημάτων.  Όταν το κουβάρι της ψυχής ξεδιπλώνεται όλοι οι έπαινοι μπαίνουν στο καλάθι των αχρήστων...

H Beth μέσα στούς καπνούς

Φαντάζομαι την Beth σε κάποια pub όπου τραγουδούσε πριν ο Geoff Barrow την ανακαλύψει. Μεθυσμένοι χούλιγκαν, οικογενειάρχες που γλεντούν το τέλος της εργάσιμης εβδομάδας, dealers και μαμόθρεφτα κάποιας αγγλικής επαρχιακής πόλης μένουν με ανοιχτό το στόμα κάθε φορά που την ακούν. Αυτή δεν δίνει σημασία στον θαυμασμό τους, ούτε την ενδιαφέρει το χειροκρότημα του κοινού. Δεν την ενοχλεί το σύννεφο από τους καπνούς των τσιγάρων που έχει σχηματιστεί. Καπνίζει άλλωστε και η ίδια. Δεν επηρεάζεται από το αίσθημα της ολοκληρωτικής παρακμής που επικρατεί στο χώρο. Διαμάντι ανάμεσα σε κάρβουνα. Είναι αδύνατο να μην την ξεχωρίσεις. Το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να αδειάσει για ακόμα ένα βράδυ την ψυχή της...

Φαντασίωση

Έχω συνεχώς την ίδια φαντασίωση κάθε φορά που τους ακούω. Οδηγώ μόνος, νύχτα, σε έναν έρημο αυτοκινητόδρομο χωρίς προορισμό. Δεν σκέφτομαι τίποτα. Το μυαλό έχει αδειάσει από κάθε σκέψη. Τίποτα πια δεν μετρά παρά μόνο η φυγή προς το άγνωστο. Μουσική υπόκρουση στην μοναξιά μου διαλέγω αυτή τη μελαγχολική παρέα που θα ήθελα να είμαι μέλος της...

Κατευθείαν στην καρδιά

Ένα βράδυ στο Decadance (Εξάρχεια ,Λόφος του Στρέφη) ο dj έπαιξε το  Glory box. Μια κοπέλα γύρω στα είκοσι που καθόταν μόνη στο μπαρ άρχισε να ψιθυρίζει τους στίχους “Give me a reason to love you give me a reason to be a woman..". Σιγά σιγά άρχισε να βουρκώνει. Ο dj έμοιαζε σαν να το έβαλε αποκλειστικά γι αυτή. Ήταν τρομερή εικόνα. Ένας άνθρωπος με ένα μουσικό κομμάτι είχε αγγίξει την ψυχή ενός άλλου ανθρώπου χωρίς να το ξέρει. Στη συνέχεια άρχισε να κλαίει κανονικά αδιαφορώντας για τον κόσμο που ήταν στο μαγαζί. O dj είχε πετύχει για λίγα λεπτά αυτό που πολλοί συνάδελφοί του προσπαθούν μια ζωή. Η μουσική του χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά ...

Οι κατάσκοποι που αγάπησα

Δοκιμάστε να τους ακούσετε καθώς διαβάζετε μια αστυνομική ιστορία ή Clive Barker. Οι σκηνές δράσης θα αρχίσουν να ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια σας. Οι ήρωες θα αποκτήσουν σάρκα και οστά. Η αγωνία θα χτυπήσει κόκκινο. Δεν ήταν λοιπόν τυχαίο που η Beth Gibbons και ο Geoff Barrow έγραψαν την μουσική και πρωταγωνίστησαν σε μια ταινία με θέμα τις ταινίες κατασκοπείας του εξήντα, πριν σχηματίσουν τους Portishead. Οι Portishead είναι οι κατάσκοποι των συναισθημάτων μας. Ξέρουν πολύ καλά πως αισθανόμαστε όταν τους ακούμε. Ξέρουν ότι τίποτα δεν θα κρύψουμε από τον εαυτό μας όταν οι πρώτες νότες αρχίζουν να πολιορκούν τα αυτιά μας.

Geoff και Massive Attack

Πώς να ήταν άραγε η συνάντηση του Geoff  με τους Massive Attack πριν την δημιουργία των Portishead; Θα υπήρχε σίγουρα ηλεκτρισμός στην ατμόσφαιρα... Αυτή η μαγική στιγμή που οι άνθρωποι νιώθουν ότι αυτά που τους ενώνουν είναι πολύ δυνατά και αυτά που τους χωρίζουν δεν έχουν κανένα νόημα.

Μια φιλική συμβουλή

Έχεις ακούσει το Roads μέσα από το Dummy μόνος σου, με κλειστά φώτα και χάλια διάθεση; Άστο καλύτερα θα γίνεις χειρότερα απ' ότι είσαι…

Η αναγνώριση της άλλης πλευράς

Μετράει τόσο πολύ για μερικούς η αναγνώριση μιας ευρωπαικής μπάντας στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού; Δηλαδή το ότι πούλησαν και στην Αμερική αρκετές χιλιάδες αντίτυπα και είχαν μια επιτυχημένη περιοδεία σημαίνει ότι ήρθε η αναγνώριση; Αυτά τα κόμπλεξ θα μας φάνε. Αυτή η αγωνία να μας δεχτούν όλοι μα όλοι μπορεί να μας κάνει λιγότερο δημιουργικούς. Οι Portishead δεν ανήκουν σε αυτούς..

Ενας άγνωστος στον ηλεκτρικό

Αθήνα στον ηλεκτρικό. Ένας άγνωστος μιλά σε ένα φίλο του για μια συναυλία των Portishead στην Αγγλία. Ακούω τι λέει : "Ήταν τρομερό να βλέπεις όλους αυτούς τους ανθρώπους πάνω στη σκηνή. Νόμιζες ότι θα ξεκινήσει συναυλία κλασσικής μουσικής. Όταν ξεκίνησε να τραγουδά η Beth έμεινα με ανοιχτό το στόμα .Είναι απο τις καλύτερες γυναικείες φωνές της μουσικής σήμερα.." 

Τι λες και εσύ Jack ; 

" Οι μόνοι που αξίζουν για μένα είναι οι τρελοί, αυτοί που τρελαίνονται να ζήσουν, να μιλήσουν, να σωθούν που ποθούν τα πάντα την ίδια στιγμή, αυτοί που ποτέ δεν χασμουριούνται ή δεν λένε κοινότοπα πράγματα, αλλά που καίγονται, καίγονται, καίγονται σαν τα μυθικά ρωμαικά κεριά…'' (απόσπασμα από το on the road του Jack Kerouac )

Οι Portishead αποτελούνται απο τους : Geoff Barrow (ο άνθρωπος που ξεκίνησε την όλη ιστορία), Beth Gibbons (φωνητικά), Andrian Utley (Ο τρομερός σκοτεινός κιθαρίστας της μπάντας), Dave Mc Donald. Καμία πληροφορία δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα επίσημα για τα μελλοντικά σχέδια της μπάντας. Το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε ανάμεσα στην κυκλοφορία του Dummy και του Portishead η μπάντα δεν έδινε πολλές συνεντεύξεις, αλλά δούλευε συνεχώς πάνω στα καινούρια κομμάτια. Αυτό το διάστημα σιωπής που έχει μεσολαβήσει μετά την κυκλοφορία του Roseland New York μας κάνει να πιστεύουμε οτι ετοιμάζεται καινούριο άλμπουμ.
 

Dummy , 1994 (Go!Beat)

Portishead , 1997 (Go!Beat)

Roseland New York (μια live ηχογράφηση στη Νεα Υόρκη)