Αυτό που είναι εμφανέστατο, είναι ότι το Αμερικάνικο και κυρίως το ΝεοΥορκέζικο punk του ’70, είναι κατά πολύ διαφορετικό από αυτό της Μεγάλης Βρετανίας. Η διαφορά ίσως έγκειται στο ότι οι Αμερικανοί δεν αρνήθηκαν ούτε απέρριψαν το παρελθόν. Τα group ανοικοδόμησαν τις μουσικές φόρμες, προσφεύγοντας σε τεχνάσματα και σοφίσματα, κάνοντάς αυτές πιο σθεναρές και με μεγαλύτερη αντοχή στο χρόνο. Παράδειγμα οι TELEVISION και  ο αρχηγός τους Tom Verlaine που δεν δίστασε να παραδεχτεί ότι καταλαμβάνεται από θαυμασμό στο άκουσμα ονομάτων όπως οι Moby Grape και οι πρώιμοι Fairport Convention και να αναγνωρίσει ότι το folk-rock ήταν η κυριότερη επιρροή του. Στοιχεία που εμφανίζονται, στο ομότιτλο τραγούδι του πρώτου τους album και δεν είναι άλλο από το Marquee moon,  το οποίο προσφέρει και προτείνει ένα από τα πιο εντυπωσιακά και συγκινητικά ορχηστικά αποσπάσματα, όπου αναρριχώνται πάνω σε κλιμακωμένους τονισμούς. Τραγούδι το οποίο διατηρεί και υπηρετεί όλα τα προαναφερθέντα (δηλαδή τις επιρροές του), καταφέρνοντας να ελιχθεί σε πρωτοπόρο εκείνη τη χρονική περίοδο. Ένα τραγούδι που σημάδεψε την εφηβεία μου - καθοριστική η επίδρασή του στις μουσικές επιρροές μου τα επόμενα χρόνια- και που ακόμη με τρελαίνει.

Η ιστορία τους ξεκινά όταν ο τραγουδιστής και κιθαρίστας Tom Verlaine (από το New Jersey), με τον φίλο και συνεργάτη Richard Hell (από το Kentucky), συναντιούνται με τον drummer Billy Ficca, ο οποίος από τις πρώτες μέρες της δεκαετίας του ’70 είναι ενεργό μέλος των NEON BOYS. Στα τέλη του 1973 και με την προσθήκη του κιθαριστή Richard Lloyd έχουμε την εμφάνιση των Television. Από την αρχή του επόμενου χρόνου έχουν σαν εφαλτήριο αλλά και σαν δεύτερη κατοικία, το Bowery club. Στο CBGB club θα γίνουν οι πρόδρομοι κι αυτοί που θα προοιωνίσουν την έκρηξη και εδραίωση της ΝεοΥορκέζικης new wave σκηνής. Η αντιφατικότητα και το ασυμβίβαστο στις διαφωνίες, ανάμεσα στους Verlaine και Hell, για το ποιος θα ηγείται και θα έχει τον πρώτο λόγο στην μπάντα, ήταν η αιτία της αποχώρησης του Hell. Ο ίδιος αργότερα θα εμφανιστεί με τους Heartbreakers. Κατά την διάρκεια όλων αυτών των προστριβών, την κενή θέση στο μπάσο αναπληρώνει ο Fred Smith, ο οποίος έρχεται από τους Blondie. Το νέο αυτό σχήμα θα ηχογραφήσει το ακατέργαστο, πρώιμο και τραχύ αλλά ελκυστικό και προκλητικό “Little Johnny Jewel”. Ήταν ένα tribute στον Iggy Pop για την Ork records.

Αυτό έπαιξε και τον κυριότερο και πρωταρχικό ρόλο, στο να υπογράψουν συμβόλαιο μα την Electra records, στην οποία θα ηχογραφήσουν το ντεμπούτο δίσκο τους το 1977, στα Α&R studios της Νέας Υόρκης. Το “Marquee moon” ήταν ένα μεγαλειώδη album, αλλά αγνοημένο και απαράδεκτα περιφρονημένο στην Αμερική, είχε όμως εκπληκτικές εξαγωγές στην Ευρώπη και κυρίως στη Μεγάλη Βρετανία όπου έλαβε τους θαυμασμούς και τις ενθουσιώδεις κριτικές από αρθρογράφους και κοινό. Οι επιδοκιμασίες οφείλονται κυρίως, στο ότι οι Television, ένα rock σχήμα, κατάφεραν να παρουσιάσουν ένα πρώτο δισκογράφημα, που άγγιζε τα όρια της τελειότητας. Nα κατέχει πολλές ιδιοφυείς στιγμές, να δείχνει τεράστιο πλεόνασμα ταλέντoυ, να φέρνει σε πέρας τη δύσκολη αποστολή της εκτε-λεστικής αποπεράτωσης και να επιτυγχάνει τον όλο σκοπό της εκπλήρωσης και μορφοποίησης, επιδεικνύοντας όλα τα προσόντα των μελών. Επίσης σου αφήνει μια αίσθηση εκκολαπτόμενης ενέργειας μυστηρίου. Ο αυτοσαρκασμός του Verlaine, τα έρρινα και σκληρά φωνητικά του, σε συνδυασμό με το παίξιμο της κιθάρας του Lloyd, είναι αυτά που χαρακτήρισαν όλη τη μουσική πορεία των Television, και τραγούδια όπως τα “Tom Curtain”, “Venus” και “Prove it” είναι αυτά που τη σφράγισαν ως μοναδική.

Ένα χρόνο αργότερα κυκλοφόρησαν το δεύτερο album τους, με τίτλο “Adventure” για την Electra. Στα οχτώ τραγούδια που περιέχει, γίνεται πάλι ολοφάνερο, ότι όλα κινούνται γύρω από την κιθαριστική δεινότητα των Verlaine και Lloyd. Οι δυο τους, δείχνουν να αναπολούν τις μέρες δόξας, που γνώρισε η pop στο San Francisco. Στα τέλη του ’70 οι Television αποτελούν μέλος μιας ακμαίας σκηνής, που  λαμβάνει χώρα στην ευρύτερη περιοχή της Νέας Υόρκης. Καθώς ο χρόνος περνάει, η μπάντα δείχνει πιο δεμένη, αλλά ταυτόχρονα στάσιμη, χωρίς καθαρές ιδέες και με ήχο λίγο πιο νωθρό και ράθυμο, σε σύγκριση με την πρώτη τους δουλειά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αυτή η δεύτερη δεν είναι σημαντική. Μολονότι το group διακρινόταν και γινόταν ολοένα και πιο αναγνωρίσιμο, δείχνοντας ότι θα έχει μια μεγάλη καριέρα, αυτή η διαφορά ανάμεσα στο πρώτο και δεύτερο album ή καλύτερα το ότι δεν κατάφεραν α επαναλάβουν με την δεύτερη  απόπειρα κάτι κοντά στο ύφος του ντεμπούτο τους, στάθηκε αφορμή να αποφασίσουν την διάλυση της μπάντας.

Το 1983 η ROIR θα κυκλοφορήσει το “Blow Up” ένα διπλό CD με live περιεχόμενο από την εποχή του 1978. Περιείχε όλες τις καλές τους στιγμές, συμπεριλαμβανομένου και του “Little Johnny Jewel”, ένα επικό τραγούδι, μείγμα punk και φλαμέγκο. Περιέχει επίσης το “Dark Star”, ένα τραγούδι του Verlaine σε μια 15λέπτη εκδοχή, ένα ασυνάρτητο παραλήρημα, μια αφαίρεση του νου, ενός ονειροπόλου όπως ήταν ο Varlaine. Θα πρέπει να τονίσουμε ότι το CD έχει καλή εγγραφή για ΝεοΥορκέζικο  live του ’78, κι ότι αποτελεί ντοκουμέντο της εποχής.

Ενώ οι Verlaine και Lloyd έχουν ακολουθήσει solo καριέρας, με καλές αλλά και κακές στιγμές, το 1992 έρχονται στην Αγγλία για να εμφανιστούν στο Glastonbury festival. Είχε προηγηθεί λίγους μήνες πριν, η υπογραφή σ’ ένα συμβόλαιο με την Capitol για ένα album. Δεκατρία λοιπόν χρόνια μετά την διάλυσή τους, οι Television επανέρχονται με την κυκλοφορία του ομότιτλου album τους. Ο ήχος της μπάντας είναι χτισμένος γύρω από την τραγουδοποιία του Tom Verlaine, ο οποίος συνεπικουρούμενος από την κιθαριστική ικανότητα του Richard Lloyd, ξεδιπλώνουν το νήμα μιας ιδιαίτερης αντιπαραβολής. Τα φωνητικά του Veralaine λειτουργούν σαν ένα επιπλέον στοιχείο, μέσα σε μια λανθάνουσα αντιδικία, που υποβόσκει και προβάλει απότομα στην επιφάνεια για να χαθεί στη συνέχεια. Τα λυρικά μέρη εύθραυστα με αναλαμπές. Ο δίσκος ηχεί ανάμεσα σ’ αυτόν του “Marquee moon” και του “Adventure” και πολύ κοντά σε προσωπικούς του Verlaine, όπως οι 

“Flash light” (1987) και “Wonder” (1990). Είναι μια επιστροφή σε χαμένες αξίες και βαθύτατες συγκινήσεις, η οποία όμως δεν θα έχει συνέχεια μιας και η μπάντα ξαναδιαλύεται.

Αν νομίζετε ότι το 1993, ήταν η τελευταία χρονιά που οι τέσσερις φίλοι μας είναι μαζί, πλανιέστε. Η μπάντα με την ίδια σύνθεση από το 1977, ξαναεμφανίζεται πάλι στην Αγγλία, από τις 6 έως τις 8 Απριλίου, στο festival που διοργανώνουν φέτος οι Tortoise, το All tomorrows parties. Εκεί πραγματοποίησε μια υποδειγματική εμφ-άνιση, ηχητικά κοντά σε ένα μείγμα new wave και κλασσικού rock. Παρά το πέρασμα του χρόνου, διατήρησαν μια φρεσκάδα τόσο στα φωνητικά του Tom, όσο και στους κιθαρισμούς των Tom και Richard, ενώ εντυπωσιακοί ήταν και οι τυμπανισμοί του Billy Ficca. Αξιοσημείωτο είναι ότι το ρεπερτόριό τους περιελάμβανε υλικό από όλους τους δίσκους, συν το κλασσικό single “Little Johnny Jewel”.  Επίσης θα πάρουν μέρος στο Noise pop festival του Σικάγου από τις 9 έως τις 13 Μαΐου μαζί με Yo La Tengo, Eleventh Dream Day, Galexico, Suicide, Bellrays και άλλους.

 Οι Television είναι ένα από τα πλέον επιδραστικά Αμερικάνικα κιθαριστικά group της post punk και new wave εποχής, όπως αυτή νοείται στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού και αυτοί που έδωσαν εύρος στα όρια του Hippie Jam Rock.
 
 

Πληροφορίες

Το παρόν αφιέρωμα έχει δημοσιευθεί και στο fanzine Scream #19. Το πολύ καλό αυτό zine μπορείτε να το αποκτήσετε επικοινωνόντας στη διέυθυνση : Σπύρος Κασκαβέλης - Σαρανταπόρου 45 - 26223 ΠΑΤΡΑ - 061-422801 ή στο e-mail: scream_an@yahoo.com . Στην ίδια διέυθυνση μπορείτε να παραγγείλετε και το Scream CD-R με επιλογές από συγκροτήματα που φιλοξενούνται καί στις σελίδες του περιοδικού αλλά και τον κατάλογο του Scream mail order.