|
Creep Record |
Η Creep Records ήταν η πρώτη ελληνική ανεξάρτητη εταιρία, και ιδρύθηκε το 1982 από τον Μπάμπη Δαλίδη. Παρόλο το ότι το έργο της Creep ήταν μικρό σε όγκο, σήμερα είναι συναισθηματικά ανεκτίμητο. Από τη δισκογραφία της Creep πέρασαν κάποια γκρουπ που έχουν μείνει σταθμοί στην underground σκηνή της χώρας μας, όπως: οι Yell-O-Yell, οι Villa 21, οι South of No North, οι Metro Decay, οι Reporters και άλλοι. Τώρα, εννέα χρόνια μετά τη διάλυση της Creep, είναι κοντά μας ο Μπάμπης Δαλίδης και μας μιλάει για την Creep του τότε, και για τη νέα αρχή της σήμερα.
iR.- Μπάμπη, πώς αποφάσισες να ιδρύσεις την Creep, και πόσο δύσκολο ήταν αυτό εκείνη την εποχή;
Την απόφαση την πήρα από την τρέλλα της ηλικίας. 'Ημουν τότε 23 χρονών, πιτσιρικάς δηλαδή. Κάτι τέτοιο, ένας μεγαλύτερος θα το στάθμιζε από 100 πλευρές και θα έβλεπε ότι η αποτυχία θα ήταν προδιεγραμμένη. Εγώ όμως δε στεκόμουν στα οικονομικά, να βγάλω κέρδος δηλαδή, απλώς γούσταρα να βγεί αυτό το πράγμα. 'Ετσι δανείστηκα από κάτι μεγαλύτερους, κάτι θείες κ.τ.λ., γύρω στις πενήντα χιλιάδες, το οποίο δεν είναι και ποσό για να συζητήσουμε, και τους έλεγα "θα σας τα επιστρέψω, θέλω κάτι να κάνω, ένα σινγλάκι θέλω να βγάλω...". Πίστεα πως αν το κυνηγούσα το θέμα και το έσπρωχνα, με τους υπολογισμούς μου έφευγαν χίλια κομμάτια, πάνω - κάτω θα βγουν τα έξοδα. Αν λοιπόν γίνουν έτσι τα πράγματα και έχω και κάποιο κέρδος, με λιγότερα δανεικά πλέον θα έβγαζα και άλλο δισκάκι. Κάπως έτσι ήταν η δουλειά στο μυαλό μου, πολύ γενικά τα πράγματα. 'Ελεγα πάμε και ό,τι βγει. 'Ηθελα πολύ να βγεί κάτι, γιατί άκουγα μουσική αρκετά, έτρεχε σε live ελληνικών groups, και είχε γίνει καημός να βοηθήσω κάποια groups που πίστευα ότι αξίζουν να βγάλουν κάτι.
Το να ιδρύσεις μια ανεξάρτητη εταιρία όμως, δεν ήταν και κάτι εύκολο εκείνη την εποχή, και η ιστορία άρχισε ώς εξής. Ε, εγώ με τον Fill των Yell-O-Yell, ήμασταν στο ίδιο θρανίο στο σχολίο και ήμασταν κολλητοί. Μόλις τελειώσαμε το σχολείο, πέρασε ο Fill στο Πολυτεχνείο και εγώ στη Βιομηχανική και βρήκαμε ένα σπίτι και μέναμε μαζί. Τότε άρχισε να μου λέει "ξέρεις, θέλω να φτιάξω ένα group...", τα συζητάγαμε, και έτσι φτιάξαμε μαζί ένα σχήμα, που εγώ έπαιζα ντραμς, ο Fill κιθάρα και ο Κώστας Ποθουλάκης που ήταν φίλος του Fill κιθάρα. 'Ημασταν οι Villa 21. Εκείνο τον καιρό εγώ πήγα φαντάρος και τον καιρό που υπηρετούσα ο Fill με τον Κώστα χάθηκαν. Μόλις απολύθηκα ο Fill είχε φτιάξει ένα νέο group τους Yell-O-Yell, ενώ ο Παθουλάκης είχε βρεί άλλους και συνέχιζε τους Villa. 'Ετσι, αφού είδα τους Y-O-Y σε κάτι πρόβες τους, εντυπωσιάστηκα από το σκοτεινό στυλ που είχαν, καθώς και εγώ τότε άκουγα Birthday Party, Cure, Bauhaus και δε συμμαζεύεται. Σκέφτηκα και είπα "Ρε πούστη, γιατί όχι; Αφού λέει το πράγμα. Δηλαδή το συναίσθημα που παίρνω λέει, άσχετα το ότι ήταν ένας φίλος μου. Δεν το κάνω για ψυχικό στο φίλο μου". Ούτως ή άλλως, τον Fill τον παραδεχόμουνα ως μουσικό από παλιά, από τότε που εγώ βάραγα κάτι τάπερ και αυτός έπαιζε με μια ακουστική κιθάρα. 'Ετσι αφού βρήκα εκείνα τα δανεικά, βάζω μπρος για να στήσω την Creep, και να βγάλω το πρώτο σινγκλ των Yell-O-Yell. 'Επρεπε λοιπόν τώρα να έρθω σε επαφή με στούντιο, με εργοστάσια, με εξώφυλλα. 'Ενα πράγμα πρωτόγνωρο για μένα, που μάλιστα έπρεπε να το ψάξω και ολομόναχος,διότι οι μόνες εταιρίες που έβγαζαν τότε δίσκους ήταν πέντε - έξι μεγάλες εταιρίες. Δεν μπορούσα να πάω σε μια μεγάλη εταιρία και να πω ότι θέλω να φτιάξω μια ανεξάρτητη, και πώς γίνεται; Είχα να τα ψάξω όλα μόνος μου. Τέλος πάντων, αφού πήγα σε μερικά στούντιο ψάχνοντας να βρώ κάποιους συνεργάσιμους ανθρώπους γιατί τότε σε στούντιο πήγαιναν μόνο λαϊκοί και φίρμες, και για τα ροκ group έλεγαν "Ροκ συγκρότημα; Αληταράδες...", μην κοιτάς τώρα που υπάρχουν και μερικοί ψαγμένοι, τότε όλα αυτά ήταν στην αρχή. Βρήκαμε ένα στούντιο που δέχτηκε λοιπόν. Βέβαια κουφάθηκαν εκεί οι άνθρωποι μόλις άρχισαν οι ηχογραφήσεις, δεν μπορώ να πώ!
iR.- Δεν είχαν ξανακούσει κάτι τέτοιο, ε;
'Οχι μόνο αυτό, αλλά για να καταλάβεις ο Fill για να γράψει το "Shoot
The Truth" είχαμε σβήσει τα φώτα και είχαμε ανάψει τρία - τέσσερα κεριά.
Ο Fill βρισκόταν σε μια κάτασταση, ας πούμε, κυλιόταν στο πάτωμα, ο ηχολήπτης
από την άλλη να ουρλιάζει πως το μικρόφωνο πρέπει να είναι σε μια θέση
και σε μια απόσταση τάδε, ενώ ο Fill κουτρουβάλαγε χάμω με τα ακουστικά
στην τσίτα, όπου στο τέλος οι άνθρωποι έλεγαν "τί είναι αυτά; Εδω έρχονται
και γράφουν σοβαροί άνρθωποι". Τους συζήταγα και εγώ προσπαθώντας να εξομαλύνω
τα πράγματα, αλλά μετά είχαμε και διαφωνίες για την παραγωγή, γιατί είχαν
γραφτεί όλα τα κανάλια και μετά έπρεπε να γίνει το μιξάρισμα. Του έλεγα
"Βάλε το μπάσο πιο δυνατά", "Το μπάσο δε νοείται να είναι πιο δυνατά από
την κιθάρα ή την μπότα" μου έλεγε και συνέχιζε "Στο κάτω - κάτω εγώ δεν
ξέρω; Εγώ γράφω και έτσι και αλλιώς, και Νταλάρα, και εσύ ο πιτσιρικάς
θα μου κάνεις τον παραγωγό;". Του έλεγα και εγώ "Μα, το θέμα δεν είναι
να βγεί όπως εσύ το καταλαβαίνεις σωστό, το θέμα είναι να βγεί όπως εγώ
το καταλαβαίνω σωστό! Εγώ δεν πληρώνω εν πάσι περιπτώσι; Μια μπούρδα θέλω
να βγάλω, αυτό που έχω στο μυαλό μου. Μπορείς να με βοηθήσεις;". Τέλος
πάντων με τα χίλια βάσανα τελείωσε και αυτό το δισκάκι. Μετά είχα να το
πάω στο εργοστάσιο. 'Αλλα προβλήματα και εκεί. Μου έλεγαν "Μόνος σου το
έβγαλες αυτό; Αριθμό λογοκρισίας έχεις;", "Αριθμό λογοκρισίας; Δεν το ξέρω
αυτό το πράγμα" τους έλεγα. Μου εξήγησαν ότι έπρεπε να πάω στο τάδε υπουργείο,
να δώσω τους στίχους, να εγκριθεί και να μου δώσουν την άδεια. Αφού έγινε
και αυτό, ξαναπήγα στο εργοστάσιο. Μου είπαν πάλι εκεί ότι το maximum κάθε
πλευράς πρέπει να είναι μέχρι τέσσερα λεπτά. Το "Shoot The Truth" ήταν
επτά λεπτά όμως. Μόλις τους το είπα αυτό μου επαν "Τρελός είσαι ρε φίλε;
Δεν έχει ξαναβγεί επτά λεπτά σε σινγλ. Θα κάνουμε Fade out στη μέση του
κομματιού, και θα μείνει το μισό", "Τί το μισό, αφού το κομμάτι τόσο είναι"
τους έλεγα, "Καινούργια ήθη και έθιμα θα φέρεις εσύ; Αν γίνει θα στριμωχτεί
πολύ, θα πέσει η
ένταση, κ.τ.λ." μου απαντούσαν. Ο άνθρωπος είχε δίκιο απο επαγγελματική
άποψη, αλλά το κομμάτι το τυπώσαμε ολόκληρο. Δν έγινε και τίποτα τραγικό.
Αυτή ήταν η εποχή της Creep λοιπόν.
iR.- Τι ανταπόκριση είχε η κίνηση του να ιδρύσεις μια ανεξάρτητη εταιρία, καθώς τότε δεν είχαν γίνει άλλες παόμοιες προσπάθειες;
Η ανταπόκριση χωρίζεται στην ανταπόκριση του κόσμου και στην ανταπόκριση των καταστημάτων. Στην αρχή η ανταπόκριση από τα καταστήματα ήταν μηδαμινή. Στα κεντρικά δισκάδικα, μου έλεγαν "'Ασε ένα - δύο κομμάτια και πέρνα σε δύο μήνες και αν έχουν πουληθεί να σε πληρώσουμε". Στα συνοικιακά δισκάδικα ήταν ακόμη χειρότερα. 'Ελεγαν "Μπα, δε μας ενδιαφέρει, φύγε". Η φάση όμως ήταν, ότι υπήρχε ένα μικρό club στην Πλάκα, η "Σοφίτα" που εκεί πήγαιναν για live ότι ελληνικά groups υπήρχαν τότε. Μετά από δύο-τρεις συναυλίες λοιπόν, των Y-O-Y και των Villa 21 που είχαν γίνει μπροστά σε τριάντα άτομα περίπου, είχε αρχίσει και γινόταν ένα βουητό. 'Ετσι, στο επόμενο live στη "Σοφίτα" που θα εμφανιζόντουσαν οι Villa 21 και οι Y-O-Y μαζί, μαζεύτηκε τέτοιος κόσμος, που κρεμόντουσαν και από τα ταβάνια να πούμε. Αφού λοιπόν είχε αρχίσει να υπάρχει ανταπόκριση από τον κόσμο και σιγά - σιγά ζητούσαν και τα δισκάκια, με επαιρνε τηλέφωνο ο κ. Happening, ή ακόμα και ο άλλος από τη Νέα Σμύρνη που όταν είχα περάσει πριν εγώ, είχε πει "Ποιός είναι αυτός ο τρελός που μας έφερε εδώ πέρα την μπόυρδα του;" και μου ζήταγαν να τους πάω είκοσι κόπιες και πέντε - έξι, αντίστοιχα και θα μου τα πλήρωναν επί τόπου κιόλας.
iR.- Το σκοτεινό ύφος των groups της Creep ήταν χαρακτηριστικό. Αυτό το στυλ το είχες διαλέξει εσύ ή ήταν κάτι αυθόρμητο; Και με τα groups πως ερχόσουν σε επαφή;
Κλασσικά το είχα διαλέξει εγώ το στυλ. Αυτά άκουγα τότε. 'Οσο για τις επαφές με τα groups, όπως σου είπα γνώριζα τους Y-O-Y και τους Villa. Επίσης γνώριζα και τους Headleaders που ήταν φίλοι του αδερφού μου. Μετά από τις πρώτες κυκλοφορίες λοιπόν - για να καταλάβεις, στο πρώτο σινγκλ των Villa δεν ήμουν ακόμη ντράμερ τους, αλλά μετά με ζήτησαν για ντράμερ και αφού είχα και εγώ με τη μούρλα να κοπανάω, δέχτηκα - τα groups ερχόντουσαν μόνα τους και με έβρισκαν. 'Αλλα μου έστελναν κασέτες ενώ άλλα μου έλεγαν να πάω να τους δώ σε πρόβα γιατί δεν είχαν λεφτά για ηχογραφήσεις και πήγαινα και εγώ.
iR.- Οι Vyllies ήταν ξένες όμως, έτσι δεν είναι;
Οι Vyllies ήταν ελβετίδες. Η φάση που είχε γίνει με τις Vyllies ήταν η εξής. Μία από αυτές είχε έρθει για διακοπές στην 'Ιο, όπου εκεί λοιπόν τα'φτιαξε με τον FIll. Αφού τη γνώρισα και εγώ, άκουσα και κάτι tapes που είχε και αφού μου άρεσαν, σκάει μύτη η εξής πρόταση. Καθώς οι Y-O-Y θα ηχογραφούσαν εκείνο το καιρό το "Hello Hell" και αφού οι Vyllies δε χρειαζόντουσαν ιδιαίτερο εξοπλισμό, παρά μόνο ένα Casio αρμονιάκι, με ενσωματωμένο Rhythym Box, στα διαλλείματα των Y-O-Y που ήταν κάτι δύωρα να μπαίνουν οι Vyllies για δικιά τους ηχογράφηση. Το αποτέλεσμα ήταν ότι και αυτό που βγήκε εγώ το γούσταρα ενώ βγήκε στην ουσία με μηδαμινά έξοδα, αλλά και αυτές μπήκαν στη ζούλα για να συνεχίσουν. Μετά οι Vyllies έβγαλαν άλλους δύο δίσκους έξω.
iR.- Απ'ότι ξέρω είχε και μία επαφή με τον Jello Biafra (Dead Kennedys) δι'αλληλογραφίας. Πώς είχε συμβεί αυτό;
Μμμ, δύο μήνες περίπου μετά το πρώτο L.P. των Villa 21, το "A Ghost On The Move", ήρθε ένα γράμμα από μια αμερικάνικη εταιρία, την "Roar", όπου έβγαζε κυρίως κασέτες, αλλά πολύ καλά διανεμημένες και έγραφε ότι είχε πέσει αυτό το L.P. των Villa στην αντίληψη της, ζητώντας μας ένα κομμάτι για να μπεί σε μια συλλογή που ετοίμαζε, την "World Class Punk", στην οποία θα συμμετείχαν groups από όλο τον κόσμο εντός Αμερικής. Δεχτήκαμε λοιπόν, και τους στείλαμε το κομμάτι "In The Darkened Night" και μάλιστα η "Roar" μας είχε φερθεί φοβερά, με την έννοια ότι ακόμα και μέχρι πριν δύο χρόνια ανάλογα με τις πωλήσεις πριν δύο χρόνια, ανάλογα με τις πωλήσεις αυτής της συλλογής, μας έστελνε και μια επιταγούλα. Τέλος πάντων, αυτή η συλλογή είχε πέσει και στα χέρια του Jello Biafra και μια μέρα έλαβα ένα γράμμα πάλι από Αμερική, το οποίο έγραφε "Μάγκες δε σας γνωρίζω, αλλά άκουσα το κομμάτι σας στη συλλογή και έχω πάθει πλάκα. Ούτε εδώ στην Αμερική δεν έχω ακούσει κάτι τόσο δυνατό και γεμάτο. Θα ήθελα να μου στείλετε ό,τι έχετε βγάλει... υπογραφή Jello Biafra". Κουφάθηκα εγώ! Του έστειλα και εγώ τα δισκάκια μας, όπου αυτός μας ξανάστειλε γράμμα που έλεγε ότι είχε μείνει άναυδος, ότι είναι φοβερά και μας είχε επίσης κάνει και την παρατήρηση "στους δίσκους να μην είστε τόσο χαοτικοί και να μην έχετε τόσο μακροσκελή κομμάτια. Στα live να τα δίνετε όλα! Στα live κάντε τα κομμάτια μισή ώρα, τζαμάρετε τα, κάντε τα όπως γουστάρετε". Από τότε λοιπόν του έστελνα κάθε καινούργιο δίσκο και κάθε φορά αυτός μας έγραφε τις παρατηρήσεις του και μας ενθάρυνε να συνεχίσουμε.
(Σημείωση – διόρθωση απ το site: Η εταιρία που έβγαλε το «World Class Punk» Δεν λεγόταν RIOT Αλλά ROIR "Reach-Out International Records" και το κομμάτι που είχε συμπεριληφθεί στην συλλογή δεν ήταν το «In The Darkened Night» αλα το «Too Much Nothing» με 20 δευτερόλεπτα κομμένα στην έναρξη του.)
iR.- Παρόλο που η Creep είχε κάποια ονόματα σαν του Y-O-Y, τους Villa 21, τους South Of North κ.α. που έχουν μείνει σταθμοί, δύσκολα τα έβγαζε πέρα. Τι προσπάθειες έγιναν για να ορθοποδήσει η Creep και πόσο ακόμα άντεξε;
Κατ'αρχήν αυτά τα groups σήμερα θεωρούνται σταθμοί. Τότε ήταν απλώς
κάποια τρέχοντα groups, που είχαν φάει αρκετό θάψιμο από αυτούς, που άκουγαν
κάτι ποπ, κάτι ελληνικά, λέγοντας "Ποιοι είναι αυτοί οι αλλοπρόσαλοι, οι
Dethιάρηδες, που σκούζουν λες και τους σκοτώνουν τη μάνα;" και πολλά τέτοια.
Από την άλλη, εγώ είχα μαζέψει πίσω τα δανεικά και είχα και ένα κέρδος
το οποίο αποτελούσε και το κεφάλαιο. Απο εκεί λοιπόν που είχα εγώ το κεφάλαιο,
μπορούσα να το διαθέσω για να γίνει διαφήμιση ή για να βγάλω τον επόμενο
δίσκο και επειδή εμένα δε μ'ενθουσίαζε η εμπορικότητα του θέματος, αλλά
γούσταρα να βγει η νέα δουλειά του τάδε συγκροτήματος ας πούμε, που την
άκουγα και μου άρεσε, η Creep ποτέ δεν είχε διαφημιστεί. Από την άλλη,
η Creep είχε κάποιους οπαδούς, που αγόραζαν τα δισκάκια της και που μπορεί
να μην ήταν πάρα πολλοί, αλλά ήξεραν τι έπαιρναν γιατί είχαν βρεί αυτά
που έψαχναν στην Creep, και μάλιστα προτιμούσα να απευθύνομαι σ'αυτόν τον
κόσμο, παρά ν'αγόραζε μια"κατίνα" το δίσκο που θα τον είχε δεί στη διαφήμιση
και να έλεγε "τί μαλακία είναι αυτή;"
Τα δύσκολα ήρθαν όταν έπρεπε να βρίσκομαι στα στούντιο, στα εργοστάσια,
στα εξώφυλλα, στη διανομή ταυτόχρονα, πράγμα που κυριολεκτικά με εξανλούσε,
ενώ κιόλας θέλοντας και κάτι καλύτερο χρώσταγα και στα στούντιο και κάποια
περισσότερα. Μάλιστα όσο υπήρχε τότε η Creep, έψαξα να βρω κάποιον συνεργάτη
που θα μοιραζόμασταν τις δουλειές. Για την ακρίβεια είχα βρεί ένα και από
φραγκάτη οικογένεια μάλιστα, και εκεί που είχα χαρεί εγώ, άρχισε αυτός
να μου λέει στις μια - δυο συναντήσεις που είχαμε: "Τα λεφτά του στούντιο
δε θα τα βάζουμε όλα εμείς, αλλά μισά - μισά με τα groups. Επίσης θα αλλάξουμε
τα συμβόλαια με τα groups ακαι αντί να μοιραζόμαστε τα λεφτά μισά - μισά,
να τους δίνουμε μόνο ένα 5%. Στο κάτω - κάτω ποιός είναι ο τσογλανάκος
που θα μας παίρνει τα μισά λεφτά;" Τα πήρα κι εγώ τότε και γυρνάω και του
λέω "Ποιός είναι ο τσογλανάκος ρε; Αυτή είναι η μουσική τους, η ψυχή τους!
Και εσύ ποιός είσαι; 'Ενας έμπορας είσαι!". Τσακώθηκα λοιπόν μ'αυτόν και
δεν βρήκα συνεργάτη. Το τέλος της Creep το σήμανε αργότερα η "Πανδώρα".
Η Πανδώρα ήταν μια εταιρία διανομών που είχε ζητήσει τη διανομή της Creep.
Εγώ στην αρχή δίσταζα να κάνω αυτό το βήμα γιατί μας ζητούσε ένα πολύ καλό
ποσοστό, αλλά δείχνοντας μου κάτι λίστες με μαγαζιά που θα συνεργαζόταν
από τη μια, και από την άλλη εγώ που έκανα τις διανομές με το παπάκι, έδωσα
τη διανομή στην Πανδώρα. Το αποτέλεσμα ήταν ότι τα μαγαζιά με έπαιρναν
τηλέφωνο από τότε και μου έλεγαν ότι δεν τους πήγαιναν τα δισκάκια, ενώ
η Πανδώρα να ισχυρίζεται πως έχουν περάσει από αυτά τα καταστήματα τέσσερις
φορές και δεν τους τα έχουν παραγγείλει. 'Αντε να βγάλεις άκρη δηλαδή.
Το οριστικό χτύπημα ήταν όταν αφού τα πράγματα είχαν αρχίσει να γκρεμίζονται, η Πανδώρα πάλι έκανε την εξής πρόταση: "'Εχουμε ένα group, Angelo And His Egos λέγεται, που με τις στατιστικές που έοχυμε κάνει, αν κυκλοφορήσει η δουλειά του θα πουλήσει κάργα! Είναι πολύ εμπορικό, αλλά δεν είναι και χάλια. Γίνεται λοιπόν να κυκλοφορήσει από την Creep, γιατί εμείς που να στήνουμε εταιρία τώρα;". 'Ετσι κι εγώ, σκέφτηκα πως αφού η Creep ήταν στο χείλος του γκρεμού, αν έβαζα λίγο νερό στο κρασί μου, ίσως η Creep να σωθεί. Πίστευα πως θα καταλάβαιναν αυτοί που έπρεπε να καταλάβουν. 'Ετσι κυκλοφόρησα το δίσκο του Angelo And His Egos (που στην ουσία δεν είναι ένας Creep δίσκος), με αποτέλεσμα να μη γίνει τίποτα από αυτά που έταζε η Πανδώρα. Ο δίσκος δεν πούλησε ούτε 300 κομμάτια, ενώ είδα μέχρι και τους φίλους που με ενθάρρυναν μέχρι τότε, να λένε "τί μαλακία ήταν αυτή η κίνηση;". 'Ετσι ζοχαδιάστηκα κι εγώ και αφού κυκλοφόρησα άλλους δύο δίσκους που ήταν στο πρόγραμμα να βγούνε, έκλεισα την Creep προκειμένου να μη γίνουν άλλα λάθη και ας είχα τουλάχιστον μια καλή ανάμνηση.
iR.- Πρόσφατα η Creep επανιδρύθηκε. Τι σχέδια υπάρχουν για το μέλλον;
Μέσα στο μυαλό μου η Creep ποτέ δεν είχε σταματήσει, δηλαδή αυτή η φλόγα
που είχα μέσα μου δεν έσβησε ποτέ, αλλά επειδή τότε αναγκάστηκα να κάνω
κάποιες συμβιβαστικές λύσεις που δε μου άρεσαν και επειδή ήμουνα και μόνος
μου και δεν το κρύβω οτι με είχε κουράσει αυτό, έκλεισα τότε την Creep,
κρατώντας την ιδέα όμως, για να τη ξανανοίξω την κατάλληλη στιγμή. Παραλίγο
μάλιστα το 1990 και το 1993 να ξανασκάσει μύτη η Creep, αλλά φοβήθηκα ότι
πάλι στα ίδια σκατά θα πέσω. 'Ετσι πέρυσι σε συνεργασία με την FM, έφτιαξα
πάλι την Creep, δηλαδή η FM Records κάνει μόνο τις διανομές και βάζει την
ταμπέλα της, χωρίς να έχει δικαίωμα να επεμβαίνει στο τί είναι αυτό που
βγάζει η Creep. 'Ετσι τώρα η Creep έχει βγάλει άλλον ένα δίσκο, το "Return
Of The Creeps", που περιέχει τα singles των groups που είχαν βγεί τότε
στην Creep και τον καινούργιο δίσκο των Blackmail, ενώ ετοιμάζεται να βγει
ο καινούργιος δίσκος των Nighstalker και αργότερα των Honeydive. Τώρα το
μέλλον θα δείξει.
Το αφιέρωμα στην Creep είναι αφιερωμένο στη μνήμη των αξέχαστων Φιλώτα Βασκαλή (Fill) και Κώστα Ποθουλάκη, που εφυγαν πρόσφατα από κοντά μας!
Αξίζει να αναφέρουμε και λίγα λόγια για κάποια groups της Creep, που ανεξάρτητα από το αφιέρωμα, θεωρούνται έτσι κι αλλίως σήμερα, ιστορικά.
Yell-O-Yell: 'Ο,τι και να γράψει κανείς, γι'αυτό το group, είναι
λίγο. Η δυνατή μουσική τους, το πάθος τους, και η φωνή του Fill που έχει
στοιχειώσει τα κομμάτια τους, βγάζουν έξω όλη τη φρίκη που είχαν γνωρίσει
στα σκοτεινά μονοπάτια του Death. Στα μονοπάτια που προηγουμένως είχαν
περάσει οι Birthday Party. Αξίζει να ακούσει κανείς τα κομμάτια "-Ex-",
"Froggy", "Alice (In Sufferland)", "Crow's Complaint" και θα καταλάβει.
Οι Yell-O-Yell ήταν: Fill (κιθάρα, φωνή), Βαγγέλης (Ντραμς), Χάρης (μπάσο).
Villa 21: "Welcome to the Villa 21..." ο πρώτος στίχος του πρώτου
κομματιού, του πρώτου τους δίσκου (ουφ), ο οποίος (στίχος) είναι μια καλή
δικαιολογία για όποιον το ακούσει, για να κολλήσει με τους Villa. Σκληροί
και μελωδικοί, με γκαζομένες κιθάρες και με ξέφρενα συνθεσάιζερ ταυτόχρονα,
με αληθινό πάθος από την αρχή μέχρι το τέλος, χάραξαν τη δεκάχρονη πορεία
τους, που πλέον θεωρείται ιστορία. Οι Villa 21 ήταν: Κώστας Παθουλάκης
(κιθάρα, φωνή), 'Αντα Λαμπάρα (συνθεσάιζερ), Αντρέας Παπαδόπουλος (μπάσο)
και Μπάμπης Δαλίδης (ντραμς).
South Of No North: Οι South Of No North είναι σίγουρα από τα
λίγα group που θα μπορούσαν να πάρουν μια θέση δίπλα από τους Bauhaus,
και τους Joy Division. Η ποίηση του, ο λυρισμός τους, και οι μελαγχολικές
τους μελωδίες, αγγίζουν την ψυχή έντονα, φέρνοντας συναισθήματα συγκίνησης.
Το δεύτερο L.P. τους "Fell Frozen", θα μπορούσε να πει κανείς ότι αγγίζει
την πληρότητα και το τέλειο. Οι South Of No North ήταν οι: Αντρέας (φωνή),
Μιχάλης (κιθάρα), Γιώργος (μπάσο) και Φοίβος (ντραμς).
The Reporters: Η μουσική τους σε ξεσηκώνει για χορό (ή και για
τρέξιμο). Ταχύτητα, διαπεραστικά συνθεσάιζερς, η φωνή του Κώστα Παθουλάκη
παρόν κι αυτή και τίποτα δε θα μείνει όρθιο. Κάτι σαν "Band Of Holly Joy",
αλλά σίγουρα μοναδικοί. Οι Reporters ήταν οι: Κώστας (φωνή), Βούλης (κιθάρα),
Μάκης (συνθεσάιζερ), 'Ακης (μπάσο) και Γιώργος (ντραμς).
The Vyllies: Οι Vyllies ήταν τρείς ευφυιέστατες ελβετίδες, όπου
ο πρώτος τους δίσκος κυκλοφόρησε στην Creep. Η μουσική τους ήταν electr-dark
wave, και τα κομμάτια τους "Whispers In The Shadow", και "Babylon" θεωρούνται
πλέον κλασσικά σ'αυτόν τον χωρο, ενώ ο ήχος τους είναι χαρακτηριστικός.
Οι Vyllies ήταν οι: Manu Moan (φωνή, κρουστά), Ursula Nun (αρμόνιο, rhythym
box), και Fiona Prism (φωνή, μπάσο).
Metro Decay: Ελληνόφωνο τριμελές σχήμα που στη μουσική του κυριαρχεί
η ατμόσφαιρα και ο ρομαντισμός. Ο φόβος και οι ανησυχίες του group είναι
και αυτές επίσης εμφανείς. Παρόλο που ο ήχος τους δε μοιάζει με τα άλλα
groups της Creep, κινούνται και αυτοί στο χώρο του dark wave, δίνοντας
έτσι ένα διαφορετικό χρώμα. Οι Metro Decay ήταν: Γιώργος Μανιάτης (ντραμς),
Κώστας Μάστορης (πλήκτρα, Bass synth) και Αντώνης Μανιάτης (φωνή, κιθάρα).
Singles
CR 01
Yell-O-Yell /Shoot The
Truth
CR 02
Villa 21
/I See No
CR 03
Headleaders /Voices
CR 04
The Reporters /Computer World
CR 05
Metro Decay /Κειμήλια
CR 06
Villa 21
/Move
CR 07
Clown
/Λευκά κελλιά
CR 08
Art Of Parties /Last Time - Central Room
L.P.'s
Creep 01
The Reporters /Bare Hands
Creep 02
Yell-O-Yell /Funtime
Creep 03
Headleaders /What It Means
To Me
Creep 04
Villa 21
/A Ghost On The Move
Creep 05
Metro Decay /Υπερβαση
Creep 06
The Vyllies /The Vyllies
Creep 07
Yell-O-Yell /Hello Hell
Creep 08
CPT Νεφος /Silence
Interrupted
Creep 09
South Of No North /Lacrimae Christ!
Creep 10
Rehearsed Dreams /Repulsion
Creep 11
Angelo And His Egos /Egotriping At The Gates Of Hell
Creep 12
Villa 21
/Men Of Clay
Creep 13
South Of No North /Fell Frozen