Με τα συναισθήματα σε παρασύρει στον ειρμό του. Λύπη, ελπίδα, πίστη, θλίψη, μα πάνω από όλα απόλυτη έκφραση των σκέψεων, στη σκιά της έλλειψης του πάθους. Πραγματικά μπορεί κάποιος άλλος εν έτει 2001 με ένα του δίσκο να τα καταφέρει όλα αυτά καλύτερα από το Nick Cave;

Και επιπλέον, πέρα από τη στιχουργική, κάθε μουσικό όργανο ξετυλίγει την δικιά του ιστορία ,για να ενωθεί στο τέλος με τα υπόλοιπα και να συντελέσει στη δημιουργία ενός μελαγχολικού μουσικού πανδαιμόνιου. Tα βιολιά συνοδεύουν την σπαραχτική ερμηνεία και το πιάνο -νότα τη νότα- κρέμεται από τις λέξεις του...

Ο Nick είναι θλιμμένος... Το δείχνουν τα τραγούδια του και η φωνή του. Αφήνει τις τελευταίες του ελπίδες στο Θεό. Και κάπου εκεί έρχονται και τα πρώτα δάκρυα στα μάτια.

And no more Ι will say,dear heart,
Ι am alone and she has left me...

Τραγούδια όπως το "Νo more shall we part", "fifteen feet of pure white snow" , "God is in the house" , "love letter" , "sworrowful wife", είναι από αυτά που μένουν για πάντα χαραγμένα στη μνήμη.  Η φωνή του όντως έχει αλλάξει. Προσαρμόστηκε όμως στην ψυχολογία του. Μια χαρακτηριστική βραχνάδα, μια γαλήνη έτοιμη να ξεσπάσει σε κατάρες...

Τα πολλά λόγια είναι περιττά για ένα τέτοιο δημιούργημα. Πρέπει κάποιος να το ακούσει, για να μπορέσει να εγκλιματιστεί στην ατμόσφαιρα που προσπαθώ να περιγραψώ ,χωρίς να μπορώ να βρώ λέξεις που να μπορούν άξια να αποδώσουν τα συναισθήματα που ξυπνάνε αυτά τα τραγούδια.

Εν κατακλείδι, στις ώρες που οι καπνοί του τσιγάρου παίρνουν απαίσιες μορφές, στις ώρες που κορίτσια χλωμά μας λένε για πάντα αντίο, στις ώρες-κόρες αρχαίας τραγωδίας, εσύ μας κρατάς παρέα. 

Nick, σε ευχαριστούμε.