Οι Coldplay είναι ένα σχήμα από τη Βρετανία για το οποίο έχει γίνει πολύ λόγος τελευταία (άλλοτε δίκαια και άλλοτε χωρίς καμμιά ουσιαστική αιτία) εξαιτίας βεβαίως της κυκλοφορίας του ντεμπούτου του Parachutes και κυρίως των singles Yellow, Trouble και Don’t Panic.

Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για ένα καλό album, αλλά νομίζω ότι έχουμε ακούσει σίγουρα και καλύτερες δουλειές από πρωτοεμφανιζόμενα ονόματα. Νομίζω ότι ο μουσικός τύπος και ιδιαίτερα ο βρετανικός κάπου υπερβάλλει προσπαθώντας να θεοποιήσει το φαινόμενο Coldplay. Φαίνεται ότι ψάχνει για τους νέους Oasis και άλλωστε τη δουλειά του κάνει όπως θα υποστήριζαν και μερικοί. Συνηθίζονται αυτά στην Αγγλία. Όπως και να έχει νομίζω ότι οι Oasis είναι ένα group που έτσι κι αλλιώς δεν έχει να δώσει τίποτα πια κι αν εξαιρέσει κανείς το πρώτο τους lp ποτέ δεν έδωσε κάτι το ιδιαίτερα αξιόλογο όπως θεωρούν αρκετοί (sorry Noel, αλλά στην κόντρα Oasis-Blur -η οποία φυσικά δεν υπάρχει πια γιατί δεν υπάρχει και η brit pop- ήμουν πάντα με το μέρος των Blur και τελικά όπως δείχνουν τα πράγματα δικαιώθηκα...) 

Το σίγουρο είναι ότι οι Coldplay είναι καλύτεροι τουλάχιστον από τους σημερινούς Oasis και με το Parachutes μάς χαρίζουν ένα χαμηλών τόνων δίσκο με στίχους απλοικούς και επαναλαμβανόμενους ίσως κάποιες φορές που όμως μάς αφορούν και μάς αγγίζουν όλους. Τελικά ίσως όλες οι εμπειρίες των ανθρώπων να είναι στην ουσία τους ίδιες και το μόνο που να διαφέρει να είναι ο τρόπος με τον οποίο αυτές εκδηλώνονται. Κατά συνέπεια μου φαίνεται λίγο δύσκολο να ακούσει κάποιος τους στίχους των τραγουδιών και να μην του θυμίσουν δικές του προσωπικές καθημερινές εμπειρίες και ιστορίες. Αυτό νομίζω είναι και το δυνατό σημείο της εν λόγω κυκλοφορίας που συνδυάζεται και με μελωδίες που δένουν άψογα με το περιεχόμενο των τραγουδιών. 

Η ερμηνεία του τραγουδιστή και συνθέτη Chris Martin είναι γεμάτη ερωτισμό και λυρισμό χωρίς ευτυχώς να χάνει την απλότητα και την αμέσοτητα που φαίνεται να τον χαρακτηρίζει, ενώ οι καταστάσεις που περιγράφει μοιάζουν να είναι βιωματικές και να διογκώνονται μέσα από το ‘μεγενθυντικό φακό’ των ματιών του, κάτι που γίνεται το πιθανότερο εξαιτίας του χαρακτήρά του που κάποιες φορές μοιάζει να είναι αν μήτι άλλο καταθλιπτικός.

Τα τρία πρώτα singles μέσα από το Parachutes είναι πράγματι εξαιρετικά χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα υπόλοιπα τραγούδια υστερούν σε ποιότητα. Απλώς αυτά είναι τα πιο εμπορικά κομμάτια του δίσκου και αυτός πρέπει προφανώς να είναι ο λόγος για τον οποίο προωθήθηκαν, δηλαδή για να σπρώξουν το συγκρότημα ώστε να έχει πολύ μεγάλη επιτυχία στην Ευρώπη και κυρίως στην Αγγλία όπως και έγινε.

Το cd θυμίζει και σε κάποιες στιγμές Radiohead -κυρίως στο κομμάτι Everything is not Lost-. Συνολικά οι Coldplay είναι το νέο μεγάλο όνομα της βρετανικής σκηνής η οποία ψάχνει χρόνια τώρα να βρει το δρόμο της, αλλά δυστυχώς φαίνεται να έχει πολλή δουλειά ακόμα να κάνει για να συναγωνιστεί επάξια τις κυκλοφορίες πέραν του Ατλαντικού.

Anyway νομίζω ότι κανείς δε μπορεί να κρίνει ένα συγκρότημα έχοντας ακούσει μόνο μία του δουλειά και πολύ περισσότερο δε μπορεί να προβλέψει το μέλλον του. Μια ψύχραιμη ματιά νομίζω ότι θα μάς οδηγούσε στο να πόυμε ότι θα μιλήσουμε εκτενέστερα και αντικειμενικότερα για τους Coldplay στο μέλλον...