Δε ξέρω κατά πόσο θα καταφέρω να είμαι αντικειμενικός στην παρουσίαση της νέας κυκλοφορίας των Fates Warning. Ακριβώς όμως επειδή η μουσική του ελληνοαμερικανού Jim Matheos και της παρέας του με συντροφεύει σε πολλές στιγμές της ζωής μου τα τελευταία χρόνια, νομίζω πως έχω το δικαίωμα να είμαι απαιτητικός ως προς τη μουσική συντροφιά μου. 

 Δεν είναι μυστικό ότι ουσιαστικά ο Jim Matheos είναι αυτός που κινεί τα μουσικά και στιχουργικά νήματα των Fates Warning. Ο μουσικός «εγωϊσμός» του Matheos ισχυροποιήθηκε με την αποχώρηση του κιθαρίστα Frank Aresti. Χωρίς να υπάρχει λοιπόν το κιθαριστικό δίδυμο “Matheos/Aresti”, ο Jim Matheos ανέλαβε τα ηνία μιας υπέροχης μουσικής εσωστρέφειας που αποτυπώθηκε στο γκρίζο, μινιμαλιστικό, αμφιλεγόμενο, αλλά κάτα τη γνώμη μου σίγουρα προοδευτικό “A Pleasant Shade of Gray” του 1997.

 Σίγουρα όσοι γνωρίζουν τους Fates Warning θα αναρωτήθηκαν ποιο θα ήταν το επόμενο βήμα στη μουσική περιπλάνηση των Jim Matheos, Ray Alder, και Mark Zonder. Το Disconnected είναι ένας ακόμα σταθμός στην πρόοδο και την εξέλιξη ενός συγκροτήματος που δε φοβάται την αλλαγή. Η πορεία του από τα επικά και μεταλλικά μονοπάτια της δεκαετίας του 80 μέχρι το υβριδιακό, προοδευτικό rock των τελευταίων χρόνων το αποδεικνύει αυτό εύγλωττα. 

 Μια γεύση από το Disconnected είχαμε την ευκαιρία να πάρουμε όσοι συναντήσαμε τους Warning σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, πρίν από αρκετούς μήνες, όταν ο Jim Matheos (ο Δημήτρης από τη Χίο δηλαδή) μας έκανε τη χάρη να μοιραστεί μαζί μας δυο τραγούδια από τη καινούρια τους δουλειά. Κάποιους τους ξένισε το νέο υλικό, άλλους τους ενθουσίασε. 

 Τώρα που έχω το cd στα χέρια μου και έχω προλάβει να το ακούσει 3-4 φορές, η αίσθηση είναι σαφώς πιο ξεκάθαρη. Ξεκινάω πρώτα από τα κοινά σημεία που εντόπισα με το “A pleasant Shade of Gray”. Η μουσική στέκει και πάλι ως ενότητα. Μια ενιαία ιδέα, ένα concept, την περιτρέχει με μουσικές φράσεις να επαναλαμβάνονται κυκλικά, να τροποιούνται, να χάνονται και να επανέρχονται. Αποκλειστικός συνθέτης και πάλι ο Matheos (ο Ray Alder έχει συνεισφέρει την πινελιά του στους στίχους). Όπως στο «A pleasant shade of gray», έτσι και στο Disconnected δεν υπάρχει μουσική φλυαρία, αλλά μάλλον ένας μινιμαλισμός που στολίζεται διακριτικά ή κάποτε διακόπτεται από εμπνευσμένες επεμβάσεις. Η μουσική δε σπαταλιέται σε δεξιοτεχνικές επιδείξεις (με τις οποίες παρεξηγημένα έχει ταυτιστεί ο όρος progressive rock) αλλά υπηρετεί αυτό που έχει στο μυαλό του ο συνθέτης. Ούτε το Disconnected είναι αυτό που θα κάνει τα ακροατήρια να συρρεύσουν στον ασυμβίβαστο κόσμο των Fates Warning. Πολλές στιγμές, ωστόσο μέσα στο Disconnected είναι ικανές να πάλλουν  ευαίσθητες χορδές που δεν είχαν αγγίξει οι Warning μέχρι τώρα. O Joey Vera παραμένει στο μπάσο, ενώ ο Kevin Moore (ιδρυτικό μέλος των Dream Theater) αναλαμβάνει για άλλη μια κυκλοφορία των Fates Warning τα πλήκτρα, τείνοντας να καθιερωθεί ως απαραίτητος πια στο ύφος του group, και προσδίδοντας λίγο από το ύφος των Chroma Key, του προσωπικού του project, στο οποίο έχει συνεργαστεί με τους Joey Vera και Mark Zonder. O Τerry Brown παίζει ξανά σημαντικό ρόλο στην παραγωγή.

Όπως είπαμε παραπάνω όμως, το Disconnected αφήνει καινούρια ίχνη στην πορεία του συγκροτήματος. Είναι φανερά πιο έντονο, πιο ρυθμικό και πιο heavy από το ιδιόρυθμο «Α Pleasant Shade of Gray». Το μονοπώλειο του Jim Matheos στην κιθάρα και στη σύνθεση καθιερώνεται. Eίναι χαρακτηριστικό ότι οι Fates Warning εμφανίζονται ως τρίο (Jim Matheos-κιθάρα, Ray Alder-φωνητικά, Mark Zonder-drums) με την προσθήκη του Joey Vera στο μπάσο και του Kevin Moore στα πλήκτρα. Ο Matheos συνεχίζει να πειραματίζεται με sound effects, ηλεκτρονικούς ήχους και samplers, δημιουργώντας μια ελλοχεύουσα υποβλητική ατμόσφαιρα που σε κάποιες στιγμές ξεχειλίζει (με τη βοήθεια του Kevin Moore) σε ηχητικά ρεύματα με περίεργες μορφές και συναρπαστικές αποχρώσεις. H φωνή του Ray Alder πάντα βαθιά εκφραστική, πειστική και ευπροσάρμοστη. Ο Mark Zonder αφήνει τον ακροατή προβληματισμένο με την ακρίβεια των ρυθμικών συνδυασμών του. Οι στίχοι για άλλη μια φορά εξομολογητικοί, ειλικρινείς και ντυμένοι με τα πιο ταιριαστά μουσικά «ενδύματα».

 Μερικά ακόμη αξιοσημείωτα. Η δυναμική εισαγωγή του «One» που διώχνει κάθε προδιάθεση υποτονικότητας. Η ισορροπία του “Pieces of Me” ανάμεσα στους «αντιμαχόμενους» ηλεκτρονικούς ρυθμούς και αυτούς των drums του Mark Zonder, ανάμεσα σε μια υποψία industrial ήχου που έρχεται να την αναιρέσει (ή να την γονιμοποιήσει;) η ροκ φρασεολογία και η heavy δομή. Η μεστότητα και η συμπυκνωμένη δύναμη του κατά τα άλλα περίπου δεκαπεντάλεπτου «Still Remains». Και τέλος το κιθαριστικό σπάραγμα και το μελαγχολικό πιανιστικό υπόβαθρο των “Disconnected part 1-2”.