Στους περισσότερους -αν όχι σε όλους- πιστεύω μάς έκανε πολύ καλή πρώτη εντύπωση το τραγούδι Any Day Now των Βρετανών Elbow. Αποτέλεσε σίγουρα μία θετική έκπληξη για τους ακροατές του εναλλακτικού ήχου και όχι μόνο για αυτούς  βέβαια, αλλά γενικά για όλους τους ακροατές με ανησυχίες, όποια κι αν είναι η κυρίαρχη προτίμηση τους ή ο προσανατολισμός τους στη μουσική.

Σήμερα έχοντας περάσει λίγος καιρός από την κατάσταση αυτή και έχοντας πια ακούσει όλο το album των μουσικών αυτών απο το Manchester, μπορεί κανείς να πει ότι η δουλειά τους κινείται γενικά σε καλά πλαίσια και δίνει ικανοποιητικά αποτελέσματα στο όραμα που είχε στο μυαλό του ο Guy Garvey και η παρέα του κατά τη διάρκεια του ‘στησίματος’ του όλου εγχειρήματος που ακούει στο όνομα Asleep In The Back.

Αυτοί που φαίνεται να είναι οι πιο ευχαριστημένοι από την εξέλιξη αυτή είναι οι ίδιοι οι Elbow, μιας και ταλαιπωρήθηκαν γύρω στα 3 χρόνια μέχρι να κυκλοφορήσει το cd τους στην αγορά. Ο λόγος; Τα γνωστά προβλήματα και ‘κολλήματα’ (κυριολεκτικά και μεταφορικά) της μουσικής βιομηχανίας που στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουν να κάνουν με συγχωνεύσεις εταιρειών και όλα τα παρατράγουδα αυτής της υπόθεσης. 

Τα τραγούδια-κράχτες που έκαναν τους Elbow ευρύτερα γνωστούς και λειτούργησαν ως μεσολαβητές ώστε κάποιοι άνθρωποι να γνωρίσουν όλα τα τραγούδια της δουλειάς τους είναι, όπως προαναφέρθηκε στον πρόλογο του άρθρου το Any Day Now, αλλά και το ατμοσφαιρικό Red και τώρα τελευταία και το Newborn. 

Η γνώμη μου για την εν λόγω δουλειά είναι ότι απαιτεί περισσότερες από μόνο 2-3 πρώτες ακροάσεις για να την καταλάβει κανείς και να μπορέσει έτσι να έχει τη δυνατότητα να την αξιολογήσει, έχοντας πια εισχωρήσει στο νόημα και το περιεχόμενο της. Κάτι άλλο είναι ότι οι Elbow -εκτός από όλα τα άλλα- είναι και ένα συγκρότημα που μπορεί να εκμεταλλεύεται δημιουργικά πολλές και διαφορετικές μεταξύ τους επιρροές του. Πολλά τραγούδια μέσα από το Asleep In The Back μού έφεραν στο νου δουλειές άλλων καλλιτεχνών, χωρίς όμως σε καμμιά περίπτωση αυτό να σημαίνει ότι αντιγράφουν.

Έτσι το Little Beast για παράδειγμα ηχεί σαν τραγούδι των Garbage, ενώ το Powder Blue μοιάζει σαν μια επιτυχημένη διασκευή του Street Spirit των Radiohead. Από την άλλη το Bitten By The Tailfly αναρωτιέται κανείς αν έχει ξεμείνει από καμμιά συλλογή τύπου Outcesticide με τα ψιλοάγνωστα κομμάτια των Nirvana (πριν το θάνατο του Cobain βέβαια εννοείται, γιατί μετά είναι όλα πια γνωστά και πολυακουσμένα από όλους, ακόμα κι αυτούς που όταν ο Kurt ήταν ακόμα εν ζωή τους θεωρούσαν ένα πυροτέχνημα-δημιούργημα του MTV). Επίσης το Presuming Ed (Rest Easy) φαίνεται σαν να εχει τραγουδηθεί από τον ‘εξωγήινο’ που ερμήνευσε και το Kid A των Radiohead, ενώ το Coming Second φέρνει στο μυαλό Ramones και rockabilly διαθέσεις.

Στα αρνητικά του δίσκου (αν αυτό μπορεί να θεωρηθεί αρνητικό έτσι όπως το διατυπώνω) είναι ότι αν δεν ήταν αυτό το κάτι που λέγεται μουσική παιδεία αλλά και ευρύτερη κουλτούρα, νομίζω ότι οι Elbow θα ηχούσαν σε κάποιες στιγμές σαn τοπικά ρηχά και άνοστα αγγλικά groups. Ευτυχώς για όλους μας κάτι τέτοιο μάλλον δε συμβαίνει, τουλάχιστον στην πλειοψηφία της διάρκειας του Asleep In The Back. Καλή συνέχεια λοιπόν...