Δεν ξέρω αν οι λόγοι που θα πρέπει να αναζητήσω την αιτία ανάγονται σε δική μου προκατάληψη, αλλά ποτέ μου δεν πήρα με καλό μάτι το συγκεκριμένο δίσκο. Ίσως να φταίει και το εξώφυλλο ακόμα, που προσωπικά πιστεύω θα ταίριαζε περισσότερο σε album των Rage Against Τhe Machine. Όσες φορές και αν προσπάθησα να ακούσω το δίσκο ψάχνοντας να αιτιολογήσω μια τέτοια επιλογή για cover, δεν ένιωσα καθόλου μέσα μου την οργή να ξεχειλίζει, ούτε επίσης ένιωσα ιδιαίτερο προβληματισμό από όσα λέει ο Maxi Jazz. Ίσως και να φταίει το ότι το πασίγνωστο σε όλους πια We Come One μπορείς άνετα να το ακούσεις από club-άκι της παραλιακής και σε τρέιλερ τηλεοπτικού προγράμματος ακόμα ως σε alternative μαγαζί στα Εξάρχεια. Τί ιδιαίτερη εντύπωση, λοιπόν, να μου κάνει ; Τελευταίο ελαφρυντικό που ανακάλυψα για να καλύψω αυτή μου την άποψη, μου φαίνεται πως πρέπει να είναι το ότι προτιμούσα τους Faithless του Insomnia ή του God Is A DJ.

Η αλήθεια είναι αυτή...! Στο  Outrospective -εξαιρουμένου τoυ We Come One κυρίως και έπειτα του Tarantula- δεν ένιωσα την τάση να κατηγορήσω τον εαυτό μου που ποτέ δεν έμαθα να χορεύω. Και αυτό σημαίνει ότι ο δίσκος δεν είναι καλός; Φυσικά και όχι. Αυτό σημαίνει ότι οι Faithless δεν είναι πια αυτοί που ήταν ή ακόμα ότι προσπαθούν να μην είναι αυτό με το οποίο τους ταυτίσαμε να είναι -επειδή μας είχαν δώσει το δικαίωμα οι ίδιοι κυρίως. Εμφανής η επιθυμία τους να προσελκύσουν ετερόκλητα όσον αφορά τα μουσικά τους ακούσματα άτομα και να αποκτήσουν ένα κοινό που δεν θα αρκείται σε χορευτικά αναλώσιμα hits. Εμφανής η τάση τους να μη μείνουν στάσιμοι και να εξελιχθούν προσεταιρίζοντας στο γνώριμο τους ύφος στοιχεία αλλιώτικα και από άλλους μουσικούς χώρους. Όσοι τους παρακολούθησαν τον Απρίλιο στο Ρόδον έφυγαν με καλές -αν όχι τις καλύτερες- εντυπώσεις (εγώ πάντως δεν ήμουν εκεί). 

Οι Faithless πιο υποβλητικοί και ατμοσφαιρικοί από ποτέ, πιο διαφορετικοί από ποτέ επίσης, δεν αποχωρίζονται ούτε τα beats, ο Rollo παραμένει εξίσου εφευρετικός, ούτε τους αυτοσχεδιασμούς της Sister Bliss στα πλήκτρα, αλλά όλα αυτά πια συντροφιά με pop, soul, funk ιδιώματα. Τρανότερη των αποδείξεων η διασκευή τους στο Sympathy των Rare Bird, εδώ εμφανίζεται ως Not Enuff Love, που είναι για μένα από τις καλύτερες στιγμές του album -δεν ξέρω αν για αυτό πάλι ευθύνεται η "συμπάθειά" προς την αρχική εκτέλεση του κομματιού. Στα credits επίσης συναντάμε την Dido -που έγινε ευρύτατα γνωστή χάρη στο sample που δανείστηκε από το δικό της Thank You για το Stan ο Eminem- που ερμηνεύει το αισθαντικότερο τραγούδι του Outrospective, One Step Too Far. Η Dido μεταξύ άλλων είναι αδερφή του Rollo και έχει συμμετάσχει και σε παλιότερες δουλειές των Faithless.

Το Crazy English Summer αν και μελαγχολικό αρκετά - "Sometimes I feel like I am glad to be free, sometimes I still want your arms around me" - είναι ένα από τα κομμάτια που θα ξεχωρίσω από το  album. Το μόνο που με έκανε να νιώσω τους Faithless να με αγγίζουν τόσο βαθιά -μάλλον επειδή δεν ακούω τη φωνή του Jazz (sic). Από τα υπόλοιπα το Machines R Us αποδεικνύει ότι οι Faithless παραμένουν ενά από τα κορυφαία σχήματα της electronica -όποτε θέλουν να είναι- και το οργανικό Code με την ατμοσφαιρικότητα που αποπνέει αποτελεί ιδανική γέφυρα για τη γοητεία του Evergreen. Όλα τα άλλα κομμάτια με αφήσαν ασυγκίνητο έως αδιάφορο (...πού ξέρετε κάποτε ίσως αλλάξω γνώμη!)

Δεν ξέρω αν για όλα αυτά φταίει το ότι ποτέ δεν υπήρξα μέχρι τώρα φανατικός της electronica. Δεν ξέρω αν για όλα αυτά φταίει το ότι δεν έχω ασχοληθεί με το χώρο όσο θα έπρεπε (τότε γιατί αναλαμβάνεις να κάνεις κριτική σε έναν τέτοιο δίσκο ; έλα ντε !). Πάντως αν πραγματικά οι Faithless επιδιώκουν να τραβήξουν πλώρη προς άλλη κατεύθυνση και να "προκαλέσουν" το ενδιαφέρον περισσοτέρων, πρέπει να προσπαθήσουν και άλλο. Βρίσκονται πάντως στο σωστό δρόμο !