Είναι μάταιο να τους συστήσω. Μάταιο και το να ανατρέξω στο ιστορικό τους. Με αφορμή την εμφάνισή τους την τρίτη μέρα του Rockwave (Σ.Σ. Το άρθρο γράφτηκε πριν την ανακοίνωση της ακύρωσης της εμφάνισής τους), θέλω απλώς να καταθέσω κάποιες παρατηρήσεις και απόψεις για το Brave New World, την πρόσφατή τους κυκλοφορία.

Το single Wickerman είναι ήδη γνωστό καθώς είναι το τραγούδι που είχε την μεγαλύτερη προβολή. Αλλά και το άλμπουμ γενικότερα έφτασε σε υψηλές θέσεις στα charts διάφορων χωρών (#1 στην Ελλάδα και στη Σουηδία, #3 σε Γαλλία και Γερμανία, #5 σε Ιαπωνία και Ιταλία, #7 στην Αγγλία και #39 στο U.S. Billboard Chart). Που οφείλεται η επιτυχία πέρα από τον ίδιο τον θρύλο των Iron Maiden που τρέφεται εδώ και 20 χρόνια; Πώς καταφέρνουν οι Iron Maiden να είναι εν έτει 2000 ένα ζωντανό, δυναμικό κεφάλαιο του heavy metal και ταυτόχρονα ένας κερδοφόρος μουσικός οργανισμός με παγκόσμια απήχηση; Eίναι θέμα ισορροπίας και αυτοσηντήρησης πιστεύω (και τα δύο με εμπειρία κατακτώνται).

Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης υπαγόρευσε την πανηγυρική επανένωση με τον Bruce Dickinson, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα την εξής εντυπωσιακή σύνθεση(με τρείς πλέον κιθάρες): Bruce Dickinson, Steve Harris, Dave Murray, Janick Gers, Adrian Smith, Nicko McBrain. Το αίσθημα της ισορροπίας τους επέτρεψε να εκσυγχρονίσουν λίγο τον ήχο τους, να φρεσκάρουν τις ιδέες τους, χωρίς να απομακρύνονται από τον -με το πρώτο άκουσμα- αναγνωρίσιμο, maiden ήχο. Στο Brave New World την παραγωγή έχει αναλάβει ο Kevin Shirley (με τον Steve Harris να είναι πάντα παρών), ο οποίος  γνωρίζει να φτιάχνει το «εμπορικό» προφίλ του σκληρού ήχου (βλέπε Silverchair, Aerosmith, Dream Theater). Ο Steve Harris, η ηγετική, συνθετικά, μορφή του group, χρωματίζει εύστοχα τα τραγούδια με πλήκτρα ενώ παράλληλα κρατά πολλά από τα maiden clichι. Ξέρει βέβαια να γράφει τραγούδια που είναι προορισμένα για τα χείλη των οπαδών στα στάδια του κόσμου (“Blood Brothers”, “Out of the Silent Planet”, “Brave New World”και βέβαια “The Wicker Man”). Στο Brave New World οι Μaiden καταφέρνουν να ακούγονται σύγχρονοι αλλά ταυτόχρονα κλασικοί. Όπου χρειάζεται είναι επικοί και μακροσκελείς (Ghost of the Navigator, Nomad, Dream of Mirrors) θυμίζοντας μεγαλειώδεις κυκλοφορίες του παρελθόντος, αλλού τρίζουν τα δόντια τους (Mercenary, the Fallen Angel), κάποτε αφήνονται στη μελωδία (Blood Brothers). Θα μπορούσαν ίσως να εκμεταλλευτούν περισσότερο τις δυνατότητες εναλλαγής και δύναμης του κιθαριστικού τρίο (Murray, Gers, Smith), αλλά αυτό δεν παύει να είναι μια προσωπική μου εκτίμηση. 

Eίναι ευτυχής συγκυρία που την Παρασκευή θα δούμε (Σ.Σ θα βλέπαμε -αν δεν είχαν ακυρώσει-) τους Maiden σε μια περίοδο που ο θρύλος τους «αχνίζει» ακόμα αλλά και σε μια στιγμή που νιώθουν επίκαιροι και έχουν κάτι να πουν…up the irons!