Οι JJ72 είναι ένα νέο συγκρότημα από την Ιρλανδία του οποίου τα μέλη είναι όλα στην ηλικία του 20 something. Στην Ελλάδα είχαμε την τύχη να τους δούμε ζωντανά στο Rockwave Festival την 3η μέρα (τη μοναδική ουσιαστικά, αφού η 2η ακυρώθηκε λόγω καιρικών συνθηκών, αν εξαιρέσει κανείς τη ‘γραφική’ πλέον metal μέρα).

Προσωπικά πιστεύω ότι το ομώνυμο ντεμπούτο τους είναι μια καλή αρχή που τους ρίχνει από νωρίς στα ‘βαθιά νερά’ της μουσικής βιομηχανίας. Ήδη μεγάλα ξένα μουσικά έντυπα έχουν αρχίσει να γράφουν διθυράμβους, μιλώντας για τους νέους Joy Division, μιας και οι στίχοι του τραγουδιστή Mark Greany έιναι αρκετά σκοτεινοί και μελαγχολικοί. 

Νομίζω ότι θα ήταν αν μήτι άλλο υπερβολικό να κάνουμε τέτοιους συσχετισμούς από τώρα (για να εξηγούμαστε όχι ότι αποκλείεται αυτοί οι Ιρλανδοί πιτσιρικάδες να τους φτάσουν κάποτε και γιατί όχι να τους ξεπεράσουν κιόλας), αλλά αυτό είναι κάτι που θα το δείξει το μέλλον. Το σήμερα το μόνο που μάς λέει είναι ότι οι JJ72 έχουν στο ενεργητικό τους ένα καλό album με κλασικά ντραμς-μπάσο-κιθάρα-φωνή κομμάτια που εναλλάσσονται μεταξύ των δυνατών κιθαριστικών ξεσπασμάτων και τα ‘μπαλαντοειδή’ τραγούδια στα οποία πάντως κυριαρχεί η καλή μελωδία.

Στα δυνατά κομμάτια υπάρχουν και εμφανείς επιρροές από τους Nirvana. Αν και δεν είναι ο πιο πρωτότυπος δίσκος που έχετε ακούσει, έχει νομίζω αυθεντικά στοιχεία rock κουλτούρας (μιας κουλτούρας που φαίνεται να περνάει κρίση αυθεντικότητας αυτόν τον  καιρό με όλα τα απανταχού κάτι-rock υβρίδια, ή μήπως κάνω λάθος;)

Όσον αφορά την εμφάνιση των JJ72 στο ποδηλατοδρόμιο του ΟΑΚΑ άκουσα διφορούμενες γνώμες. Πάντως εμένα μου άρεσαν (και ειδικά η μπασίστρια χεχε...). Εντάξει είχαν αρκετά προβλήματα στον ήχο, αλλά το σπάσιμο της κιθάρας του Mark στο τέλος μάς αποζημίωσε όλους νομίζω. Μάς θύμισε άλλες εποχές και πιστεύω ότι αυτή η μπάντα έχει μέλλον και θα μάς το αποδείξει αυτό σύντομα.

Εκτός από μέλλον βέβαια έχει και πολλή αυθάδεια που διακρίνει προφανώς το νεαρό της ηλικίας της (θετικό το βρίσκω εγώ αυτό). Πιο συγκεκριμένα σε μια εκδήλωση στην οποία παρευρίσκονταν και οι R.E.M. των οποίων ο Mark είναι fan, ο Michael Stipe αγνόησε επιδεικτικά να του μιλήσει. Η επόμενη κίνηση του Mark γυρνώντας στο σπίτι ήταν να κάψει όλους τους δίσκους του αγαπημένου του συγκροτήματος. Υπερβολικό θα μου πείτε; Αναμφισβήτητα, θα απαντήσω. Αλλά από την άλλη και αυθόρμητη αντίδραση απόλυτα υγιούς και στη συγκεκριμένη περίπτωση απογοητευμένου νεανία.

Αυτός ο αυθορμητισμός (θα μου πείτε ο αυθορμητισμός δεν είναι επιχείρημα, σωστά αλλά και η τέχνη δε μπορεί να στηρίζεται μόνο στη λογική θα σας πω εγώ) είναι που κάνει την αναμονή  για τη νέα τους δουλειά όλο και πιο έντονη για να διαπιστώσω αν όντως θα έχουν συνέχεια. Πάντως τις δυνατότητες τις έχουν. Το θέμα είναι κατά πόσο θα συνεχίσουν να δουλεύουν σωστά πάνω σε αυτές ώστε να μετατρέψουν αυτές σε ικανότητες και τους εαυτούς τους σε μια σπουδαία μπάντα.