Το rock πέθανε; Τι λέτε καλέ; Ο φοβερός και τρομερός Billy Corgan σαν από ‘μηχανής’ Θεός (εξ’ ου και το Machina άραγε; ) έρχεται να μάς επιβεβαιώσει για το αντίθετο. Παίρνοντας λοιπόν από μόνος του τη θέση του μεσσία του rock, δημιουργεί και μάς παραδίδει ένα αlbum το οποίο κινείται σε αρκετά καλό επίπεδο, αλλά υστερεί συγκρινόμενο με τα κλασικά πλέον Siamese Dream και Mellon Collie And The Infinite Sadness. Παρόλα αυτά 3 χρόνια πριν, με την κυκλοφορία του Adore είχε προσπαθήσει να πείσει τους πάντες ότι το μέλλον του δύσμοιρου αυτού rock βρίσκεται στο λυρισμό και τα ηλεκτρονικά στοιχεία. Τελικά τι από τα δύο πιστεύει; Αν θέλετε τη γνώμη μου, ούτε ο ίδιος δεν ξέρει. 

Ο νέος δίσκος των Smashing Pumpkins φέρνει και δύο μεγάλες αλλαγές στη σύνθεση του group. Καταρχάς η μπασίστρια D’ Arcy Wretzky έχει αντικατασταθεί από τη Mellissa Auf Der Maur των Hole, ενώ ο drummer Jimmy Chamberlain, έχοντας εκτίσει την ποινή του για φυλάκιση λόγω κατοχής και χρήσης ναρκωτικών επιστρέφει δριμύτερος.

Από το set των τραγουδιών κανείς μπορεί να ξεχωρίσει το δεκάλεπτο έπος Glass And The Ghost Children με το αργόσυρτο μπάσο και την ‘εναλλακτική’ εξέλιξή του (τραγούδι το οποίο καθόλου τυχαία ανοίγει συνήθως τις πρόσφατες συναυλίες των Κολοκύθων) και το Blue Skies Bring Tears για την ατμοσφαιρική του μουσική και την εσωτερικότητα των στίχων του. Προσωπικά εντυπωσιάστηκα από το ηλεκτρονικά μελωδικό Raindrops And Sunshowers και το ‘μεθυστικό’ I Of The Mourning.

Τα Εverlasting Gaze και Heavy Metal Machine περισσότερο, όπως και το Stand Inside Your Love λιγότερο διαφέρουν κάπως από το όλο concept του Machina, μιας και κατατάσσονται στις πιο δυνατές και ‘σκληρές’ στιγμές του δίσκου. Έχω την εντύπωση ότι ο Corgan είχε ετοιμάσει ένα δίσκο στο στυλ του Adore , αλλά όταν είδε ότι ο Chamberlain είναι πάλι πίσω στο group (πράγμα που σημαίνει ότι με τη βοήθεια των αιθέριων drums του μπορούν να στηθούν απίστευτα σκηνικά σε περισσότερο ‘τραχιά’ κομμάτια) αποφάσισε να ρίξει και αυτά τα tracks στο cd. Ίσως αυτό να δικαιολογεί τα σχεδόν 74 παρακαλώ λεπτά που διαρκεί και τα 15 τραγούδια από τα οποία απαρτίζεται. Ποιος ξέρει; Όλα είναι πιθανά...

Συμπερασματικά το Machina/The Machines Of God εκτός από 2-3 δυνατά τραγούδια, κινείται στο ύφος του Adore, όσον αφορά τις γλυκές μελωδίες, οι οποίες όμως αυτή τη φορά εμπλουτίζονται από περισσότερα κιθαριστικά και λιγότερα ηλεκτρονικά στοιχεία. Τα οποία στοιχεία συνθέτουν έναν πραγματικά όμορφο και ώριμο δίσκο.

Κρίμα λοιπόν που είναι και ο τελευταίος, μιας και ο Billy Corgan ανακοίνωσε τη διάλυση των Pumpkins πριν λίγες εβδομάδες. ’Όταν  η Britney Spears αλωνίζει στην κορυφή των charts πώς να συνεχίσεις;’ όπως δήλωσε χαρακτηριστικά ο frontman των  Pumpkins. Πάντως η υπέροχη βραδιά που μάς χάρισαν τον Ιούνιο του 98 στο Λυκαβηττό θα μάς μείνει αξέχαστη. Αν και κάποιοι λένε ότι σ’ αυτή τη φάση επιβαλλόταν η διάλυσή τους. Αν το δω από συναισθηματική και καθαρά υποκειμενική άποψη (οι Pumpkins είναι ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα), προφανώς θα διαφωνήσω μαζί τους. Αν προσπαθήσω να το δω ψύχραιμα και αντικειμενικά, δε μπορώ να πω με σιγουριά αν έχουν δίκιο ή όχι. Όπως λένε και κάποιοι σοφότεροι από μένα ‘αυτή είναι μια επιλογή που μάλλον θα την κρίνει η Ιστορία’.