Κάτι πολύ θετικό με την περίπτωση των Madrugada είναι ότι αυτή η παρέα μουσικών δεν προέρχεται ούτε από την Αγγλία ούτε από την Αμερική, αλλά από μια ευρωπαική χώρα και μάλιστα σκανδιναβική τη Νορβηγία. Παρόλα αυτά κατάφεραν να γίνουν γνωστοί παγκοσμίως και να παίζονται από τα ραδιόφωνα όλου του κόσμου -συμπεριλαμβανομένου βεβαίως και του ελληνικού που φαίνεται να τους αγαπά ιδιαίτερα- και να διοργανώνουν ζωντανές εμφανίσεις με επιτυχία ανά την υφήλιο (πάλι συμπεριλαμβανομένης και της χώρας μας αφού έχουν εμφανιστεί στο Ρόδον και αναμένεται να βρίσκονται στην Αθήνα και για το Rockwave του 2001).

Η εντύπωση που έχω είναι ότι αρκετά συγκροτήματα που έχουν σχηματιστεί εκτός Αγγλίας και ΗΠΑ -τα οποία αυτή τη στιγμή δεν έχουν αναγνώριση πέραν των συνόρων των  χωρών τους- είναι πλέον κοινό μυστικό ότι ακούγονται ή θα ακούγονταν πολύ καλύτερα από πολλά άλλα που έχουν επιβληθεί στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα τώρα ή παλιότερα. Τέτοια παραδείγματα έχουμε και στην πατρίδα μας με πρώτους και καλύτερους τους Closer οι οποίοι δεν έχουν βρει ακόμα το δρόμο για τη διεθνή αναγνώριση, αλλά νομίζω ότι όλοι μπορούμε να δούμε ότι αξίζουν περισσότερα από αντίστοιχα βρετανικά για παράδειγμα συγκροτήματα τα οποία βρίσκονται -γιατί όχι- και στα υψηλότερα σκαλοπάτια της παγκόσμιας μουσικής σκηνής κατά διαστήματα. Εν πάσει περιπτώσει ας είναι καλά η Άννα Βίσση που θα μας βγάλει όλους ασπροπρόσωπους και θα μας κάνει να νιώσουμε εθνικά υπερήφανοι με την περιβόητη ‘διεθνή καριέρα’ που βάλθηκε να ακολουθήσει...

Ας σοβαρευτούμε όμως καλύτερα και ας μιλήσουμε για το album των Madugada καθεαυτό. Το Industrial Silence περιέχει 13 θλιμμένα τραγούδια στην πλειοψηφία τους χαμηλών τόνων, αλλά σε καμμιά περίπτωση υποτονικά. Κατά διαστήματα όμως έχει και τα ξεσπάσματα και τις δυνατές στιγμές του που σε φορτίζουν συναισθηματικά. Γενικά το όλο εγχείρημα των Νορβηγών θυμίζει τους Tindersticks ,ενώ η φωνή του τραγουδιστή παραπέμπει περισσότερο σε Nick Cave (όπως φαίνεται έντονα στο Salt για παράδειγμα) χωρίς πάντως να φτάνουν να συγκριθούν ούτε με τους μεν ούτε με τον δε. 

Πάντως το Industrial Silence είναι ένας δίσκος που σε αγγίζει συναισθηματικά και σου θυμίζει ότι αυτό που χρειαζόμαστε τις περισσότερες φορές είναι ψυχική ηρεμία και εσωτερική αναζήτηση, πράγματα που φαίνονται ξεχασμένα και αν μήτι άλλο παλιομοδίτικα σήμερα που ο σύγχρονος τρόπος ζωής μάς έχει επιβάλλει  να μη χαλαρώνουμε ποτέ και να τρέχουμε συνεχώς αναζητώντας καινούριες ‘εμπειρίες’ που στο τέλος συνήθως διαπιστώνουμε ότι το μόνο πράγμα που αύξησαν πάνω μας είναι η ματαιοδοξία μας. Οι Madrugada μάς προσφέρουν μια διαφορετική πρόταση, την αποστασιοποίηση με την καλή εννοια. Να τραβηχτούμε δηλαδή λίγο πίσω για να δούμε τα πράγματα από κάπως πιο μακριά και κατά συνέπεια πιο αντικειμενικά.

Μέσα από τραγούδια όπως τα Vocal, Shine, Sirens, Electric, Norwegian Hammerworks Corp ή το Quite Emotional και μέσα από τις μελωδίες και τις διακυμάνσεις της ‘Βιομηχανικής Σιωπής’ τους μάς θυμίζουν ότι αυτό που μετράει τελικά δεν είναι το ποιός θα τερματίσει πρώτος στον αγώνα ταχύτητας,ούτε το ποιός θα φέρει τα περισσότερα λεφτά που μετά δεν θα ξέρει που να ξοδέψει, αλλά το αυθεντικό feeling και η αγάπη για τη μουσική που μπορεί να υπάρχει σε μια δήθεν ξεχασμένη χώρα όπως η Νορβηγία, σε σχέση με χώρες ‘επίκεντρα των εξελίξεων’ όπως η Αγγλία και η Αμερική.

Πρέπει ακόμα να πούμε ότι το cd αυτό αποπνέει και μια 80s αισθητική, μια δεκαετία πολύ παρεξηγημένη που κατά τη γνώμη μου έδωσε πολύ θετικά πράγματα και γενικά έχει παραγνωριστεί από τους φίλους της μουσικής, οι οποίοι φαίνεται να εκθειάζουν εποχές όπως τα 60s και τα 70s και να ξεχνούν αυτή την εποχή.