Oι Manics επέστρεψαν με έναν δίσκο που ίσως είναι και ο πιο πολυμορφικός της καριέρας τους. Μετά απο τρία χρόνια απουσίας και το πολυπλατινένιο album "This is my truth tell me yours", αποφάσισαν να στρέψουν τα μάτια τους στο παρελθόν τους προσθέτοντας παράλληλα και νέα στοιχεία στον ήχο τους.

Η παρέα απο το Βlackwood της Ουαλλίας μας δείχνει απο το πρώτο κιόλας κομμάτι (Found That Soul) τις προθέσεις του με μια punk αισθητική που παραπέμπει σε παλαιότερες δουλειές τους (βλ. The Holy Bible) ενώ τα αλλεπάληλα κιθαριστικά riffs κυριαρχούν και σε άλλες στιγμές του album (Intravenous Agnostic, My Guernica, Dead Martyrs).

Οι στίχοι του Nicky Wire  παραμένουν το ίδιο καυστικοί, χαρακτηριστικό το "Freedom won't feed my children" oπου κατακρίνεται η στάση διαφόρων διασήμων απέναντι στον Βουδισμό ή το "Baby Elian" oπου εκφράζεται εντόνως η αντίθεση απέναντι στην αμερικανοποιήση των πάντων.
Οι κλασσικές μελώδικες στιγμές σαν και αυτές που τους έκαναν γνωστούς παγκοσμίως δεν λείπουν απο τον δίσκο, σε τραγούδια οπως το The Year Of Purification, Εpicentre, Let Robeson Sing. Aυτό που πραγματικά εκπλήσει είναι το  disco-Miss Europa Dancer καθώς και το πρώτο single "So Why So Sad?" όπου έρχονται στο μυαλό ο Βrian Wilson και οι υπόλοιποι Βeach Boys μαζί με την ποπ των 60's.

Η γενική αίσθηση που αφήνει ο δίσκος είναι καλή αλλά όχι εξαιρετική. Η μεγαλόπρεπη παραγωγή λείπει (την παραγωγή υπογράφει ο Dave Eringa που έχει ξαναδουλέψει με τους Manics) χωρίς βέβαια αυτό να είναι κάτι το αρνητικό. Παρόλ' αυτά τα τραγούδια δείχνουν να ήθελαν δουλειά ακόμη. Χωρίς να είναι οτι καλύτερο έχουν ηχογραφήσει, δείχνουν οτι έχουν κάτι αυθεντικό να προτείνουν και αποδεικνύουν οτι δίκαια κατέχουν μια θέση ανάμεσα στα καλύτερα συγκροτήματα της Μ.Βρετανίας.

Χαρακτηριστικο είναι οτι το συγκρότημα για την προώθηση του album έδωσε συναυλία στην Κούβα οπου είχε να εμφανιστεί αγγλικό συγκρότημα γύρω στα είκοσι χρόνια. Θέλετε διαφημιστικό τρικ,θέλετε πραγματική πίστη στις ιδέες που διακηρύττουν δεν παύουν να συνεχίζουν να εκπλήσουν...