Κυρίες και κύριοι, παρακαλώ δέστε τις ζώνες σας... Επόμενη στάση : Ελπίδα. Ή μήπως θα έπρεπε να πω "Proxima Estacion: Esperanza"; Τί θα πρέπει να έχετε πάρει μαζί σας; Όρεξη για κέφι, καλή διάθεση, χορό και θετική -μόνο θετική- ενέργεια. Επιπλέον προσόντα που εκτιμαμε , η γνώση της Ισπανικής, Γαλλικής , Αραβικής και Πορτογαλλικής γλώσσας. 

Για τον Manu Chao δε νομίζω να χρειάζεται να πούμε πολλά. Με αφορμή μάλιστα τις πρόσφατες του εμφανίσεις επί ελληνικού εδάφους, μάλλον θα τα έχετε ήδη ακούσει. Μία αδιαμφισβήτητα ενδιαφέρουσα και εξέχουσα (sic!) προσωπικότητα , που εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 80' κατάφερε να ταρακουνήσει τα νερά της γαλλικής μουσικής με το τότε συγκρότημά του Mano Negra. To 1998 κυκλοφόρησε το πρώτο του προσωπικό album με τίτλο "Clandestino" το οποίο τον καθιέρωσε και σαν σόλο μουσικό, κτυπόντας τρελλά νούμερα πωλήσεων όχι μόνο στη Γαλλία (όπου και γεννήθηκε από Ισπανούς πρόσφυγες) αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Το 2001 τον βρίσκει να μας παρουσιάζει το "Proxima Estacion: Esperanza", το δεύτερό του προσωπικό άλμπουμ. Προσωπικά χαίρομαι που το εν λόγω άλμπουμ κυκλοφόρησε ακριβώς την κατάλληλη στιγμή: πριν τις καλοκαιρινές διακοπές. Λέτε να είναι τυχαίο;

Και εξηγώ. Οι ρυθμοί του άλμπουμ, από το πρώτο κομμάτι μέχρι το τελευταίο είναι οι απόλυτοι καλοκαιρινοί ρυθμοί. Έξαλλη reggae, λατινικοί ρυθμοί, happy διάθεση χωρίς όμως να λείπουν οι προβληματισμοί και τα -συγκαλυμμένα έστω- πολιτικά μηνύματα που άμεσα ή έμμεσα ο Manu περνάει , μέσα από τα μάτια του παλιάτσου. Οι τεχνικές που χρησιμοποιεί, δεν διαφέρουν και πολύ από το Clandestino. Και γιατί να διαφέρουν άλλωστε; Με το Clandestino είχε προσφέρει κάτι εντελώς φρέσκο, αν και όχι παντελώς καινούργιο. Με το δεύτερο αυτό άλμπουμ, απλώς καθιερώνει αυτό το ύφος σαν το προσωπικό του, το υιοθετεί. Τραγούδια που δεν διαχωρίζονται πλήρως το ένα από το άλλο, riff-άκια που επανέρχονται μετά από δύο - τρία tracks, λέξεις ή φράσεις κλειδιά που επαναλαμβάνονται σε όλη διάρκεια του άλμπουμ, αλλά και το mixing των γλωσσών είναι τα στοιχεία που συνθέτουν την ιδιαιτερότητα και την ομορφιά του άλμπουμ αλλά και του καλλιτέχνη.

Μέσα από τα τραγούδια δεν δυσκολεύεται κανείς να καταλάβει τη στάση του Manu Chao απέναντι στη ζωή, στις απολαύσεις αυτής και στις ατυχίες της. Το "Me gustas tu" που μάλλον άδικα έγινε το super hit του καλοκαιριού , αφού μόνο στο συγκεκριμένο άλμπουμ υπάρχουν και καλύτερα κομμάτια, αποτελεί ίσως το χαρακτηριστικότερο δείγμα αυτού που προανάφερα. Μία δήλωση συμπαθειών εκ μέρους του Manu για πράγματα που του αρέσουν στη ζωή. Η κιθάρα του, η κανέλλα, η μαριχουάνα, η αγαπημένη του ομάδα και τόσα άλλα είναι πράγματα μικρά που μαζί με τα άλλα τόσα που αναφέρει ομορφαίνουν τη ζωή του. Η αγάπη του και ο σεβασμός του για τον Bob Marley εκφράζεται ξεκάθαρα στο 'Mr Bobby', όπου επίμονα ζητάει από τον Bobby Marley να του τραγουδίσει κάτι καλό, αφού αυτός ο κόσμος έχει τρελλαθεί και η κατάσταση είναι επείγουσα. Η αγάπη του και η τρυφερότητα του απέναντι στις γυναίκες αλλά και η έντονη διάθεση του για -κριτική- ειρωνία αυτών επίσης διάχυτη...

Γενικά είναι δύσκολο να μιλήσεις για ένα άλμπουμ με το οποίο έχεις περάσει συντροφιά τόσες ώρες από τις μέρες του καλοκαιριού. Υπάρχουν τόσα πολλά τα οποία θα μπορούσα να θέσω προς συζήτηση. Για παράδειγμα, προς τί η εμμονή του Manu Chao για την ώρα; (αναφέρεται η φράση 'τί ώρα είναι , καρδιά μου' στα ισπανικά και στα γαλλικά σε τρία τραγούδια τουλάχιστο). Απλώς , κλείνοντας να πω ότι το cd ακούγεται ευχάριστα και ενιαία από την αρχή μέχρι το τέλος, ενώ προσωπικά ξεχώρισα μετά από αρκετά ακούσματα το "Merry Blues", το "Le rendez vous" και το "Mr Bobby". Προτείνεται ανεπιφύλακτα σαν ένα από τα καταλληλότερα καλοκαιρινά soundtracks και όχι μόνο.