Όταν υπήρξες μέλος της μεγαλύτερης και πιο επιδραστικής μπάντας όλων των εποχών, όταν σου έχει απονεμηθεί ο τίτλος του sir από τη Βασιλομήτωρ της Αγγλίας, όταν θεωρείσαι ένας από τους καλύτερους μπασίστες (αν όχι ο κορυφαίος και μάλιστα αριστερόχειρας), όταν έχεις στο παρελθόν συνθέσει κλασικές πια μελωδίες όπως τα Yesterday και Let It be, όταν έχεις φτάσει ήδη στα 60 και ακόμα δισκογραφείς με επιτυχία, χρειάζεσαι κανένα άλλο «ελαφρυντικό» για τις κριτικές που θα γίνουν στη νέα σου δουλειά ; 

O Paul McCartney επιστρέφει και πάλι με προσωπικές του δημιουργίες ύστερα από το Flaming Pie του 1997 -και ενώ ενδιάμεσα παρεμβάλλεται το Run Devil Run με διασκευές σε αγαπημένα του κομμάτια των 50s και 60s- για να μας προσφέρει για άλλη μια φορά ένα αρκετά καλό και μεστό album. Σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαμε να πούμε πως το Driving Rain είναι το αριστούργημα ή ο κορυφαίος δίσκος της χρονιάς, αλλά οι εκπλήξεις και η κρυφή ομορφιά που περιέχει θα κάνουν αρκετούς να το αγαπήσουν. Ο ίδιος φαίνεται σαν να θέλει να συνεχίσει από εκεί που μας άφησε με τη Φλεγόμενη Πίτα και να ξορκίσει κάθε κακό πνεύμα του παρελθόντος (βλ. Pipes of Peace, κτλ.). Σχηματίζει λοιπόν μια πρόχειρη τετραμελή rock ‘n’ roll παρείτσα και για μία ακόμη φορά εμφανίζεται στο δρόμο μας.

Η αλήθεια είναι πως πολλά έχουν αλλάξει στη ζωή του Macca τα τελευταία χρόνια με σημαντικότερο ίσως το «χαμό» της επί δεκαετιών πολυαγαπημένης του Linda Eastman, κάτι που δεν θα μπορούσε παρά να έχει σοβαρή ψυχολογική επίπτωση πάνω του. Οι πρώτες λέξεις που ακούγονται στο εναρκτήριο Lonely Road “…I try to get over you…” πιθανόν να δίνουν εξαρχής το στίγμα και να μην είναι τυχαία διαλεγμένες. Οι ήχοι είναι αρκετά γνώριμοι και οικείοι, οι στίχοι αποτυπώνουν κάποια μελαγχολία σε αρκετά τους σημεία και η βασική ιδέα γύρω από την οποία δομείται όλος ο δίσκος είναι μία και μοναδική: Αγάπη. Δεν θα μπορούσε να είναι και άλλη από έναν καλλιτέχνη που σε κάθε περίοδο της καριέρας του την έθετε ως μπούσουλα σε κάθε έμπνευσή και δημιουργία του (ένας καλός λόγος πιθανόν  να είναι ότι υπήρξε κάποτε ομορφόπαιδο, κάνοντας πολλές γυναικείες καρδιές να σκιρτήσουν…κάτι παραπάνω θα ξέρει).

Το single From A Lover To A Friend θυμίζει έντονα παλιές καλές στιγμές, τότε που ο Paul πίσω από το πιανάκι του κατέθετε την ψυχή του γράφοντας μερικά από τα ομορφότερα τραγούδια του είδους. Το She’s Given Up Talking είναι ένα από αυτά που θα μπορούσαν να θεωρηθούν κορυφαία σε αυτή τη νέα του δουλειά. Αργοί ρυθμοί που ξετυλίγονται γύρω απ' ένα επαναλαμβανόμενο υπνωτικό μοτίβο δίνουν το υπόδειγμα σε όλες αυτές τις μπάντες που κοπιάζουν να γράψουν κομμάτια που να σε υποβάλλουν με τη μία. Από κοντά τα (It Must Have Been) Magic και Your Loving Flame ιδανικά soundtracks για κάθε εξομολόγηση έρωτα και πάθους που νιώθετε κάποια στιγμή πως θέλετε  να εκφράσετε. […Cause when we kiss, nothing feels the same, I can spend eternity inside your loving flame / So tell me how, how to reach your love, help me to discover, what it is you’re thinking of…].  Ο ρομαντισμός ξετυλίγεται διάπλατα και στο εξίσου γοητευτικό “χαμηλών ταχυτήτων” Back In The Sunshine Again. 

Driving Rain, About You άκρως συμπαθητικές στιγμές και το Heather από τον McCartney αφιερωμένο εξαιρετικά στην τωρινή του σύντροφο Ηeather Locklear, χωρίς να χρίζει περαιτέρω κριτικής. Η αμεσότητα που εκπηγάζει από τα τραγούδια του είναι δεδομένη. Κι ο κατάλογος συνεχίζεται. Θα βρούμε ακόμα το πρώην “σκαθάρι” να πειραματίζεται (;) με ανατολίτικες μελωδίες στο Riding Into Jaipur , να επιχειρεί να προσφέρει κάποιο κοινωνικοπολιτικό μήνυμα μέσα από το Freedom, να “ξεφεύγει” τζαμάροντας  στο δεκάλεπτης (!) διάρκειας Rinse the Raindrops (που αρέσει αρκετά…). Τελικά, όμως, μήπως 16 τραγούδια είναι υπεραρκετά για αυτό το album; Ποτέ η ποσότητα δεν συμβάδιζε με την ποιότητα και ίσως αν παραλείπονταν συνθέσεις του στυλ Tiny Bubble, I Do, Your Way, Spinning On An Axis που προσπαθούν αλλά δεν καταλήγουν πουθενά ο δίσκος να κέρδιζε περισσότερο τόσο σε εκτίμηση όσο στη συνοχή και εσωτερική δομή μεταξύ των κομματιών. 

Πόσο θα αντέξει και τι άλλο μπορούμε ακόμα να περιμένουμε, είναι κάτι που μόνο ο ίδιος είναι σε θέση να γνωρίζει. Είναι κάτι τέτοιες στιγμές πάντως που σε αναγκάζουν να κοιτάξεις και λίγο προς τα πίσω και να θυμηθείς πράγματα που έχεις καιρό να ακούσεις και σου έρχονται τώρα συνειρμικά στο μυαλό. Δεν μου φαίνεται εμένα πάντως άσχημη η ιδέα μόλις μπει η τελευταία τελεία να βάλω το πρώτο δισκάκι της σόλο καριέρας του sir Paul να παίξει…Η ειρωνεία ; Το πρώτο κομμάτι τότε λεγόταν The Lovely Linda.