Παίρνοντας στα χέρια μου το καινούργιο album των Mission ειλικρινά δεν ήξερα τι να περιμένω. Ήμουν σίγουρος ότι δεν θα μπορούσε να είναι τόσο κακό όσο το Blue, αλλά ούτε και αριστούργημα σαν τα Carved in sand και Masque. Έπειτα από επανειλημμένες ακροάσεις του Aura έχω πλέον κατασταλάξει σε μία εμπεριστατωμένη άποψη για το νέο πόνημα του Wayne Hussey και της παρέας του. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Πάντα θεωρούσα τους Mission εκτός από μια πολύ μεγάλη μπάντα, ειλικρινείς και αληθινούς. Δεν δίστασαν να διαλύσουν μόλις κατάλαβαν ότι δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν σεβόμενοι τους οπαδούς τους, αλλά πιο πολύ το μεγάλο όνομα που είχαν δημιουργήσει. Δεν είναι τυχαίο , ότι όπου και αν δείτε να αναφέρεται κάποιος κριτικός ή δημοσιογράφος στους Mission χρησιμοποιεί σχεδόν πάντα το επίθετο -θρυλικοί-. Δεν νομίζω λοιπόν ότι οι Mission αποφάσισαν να επιστρέψουν για να κάνουν μία αρπαχτή με σκοπό το κέρδος , αφού οι 3 (Adams, Thwaite, Garrett) είναι περιζήτητοι session μουσικοί, ενώ ο Hussey είναι ένας από τους καλύτερους παραγωγούς στη μουσική βιομηχανία. Γνώμη μου είναι ότι επέστρεψαν γιατί έχουν κάτι να δώσουν και αυτό το καταλαβαίνει κάποιος εύκολα, από τις πρώτες νότες του Evangeline, εναρκτήριου τραγουδιού του Aura και πρώτου single.

Όσο προχωράει η ακρόαση του δίσκου αυτό που κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση είναι ότι οι Mission καταφέρνουν με κάθε δίσκο να έχουν εκπληκτική παραγωγή. Εδώ βέβαια υπάρχει και η βοήθεια του βετεράνου Dave Allen (παραγωγός σε 4 album των Cure) που κάνει τα πράγματα πιο εύκολα. Όλα τα κομμάτια βρίσκονται σε πολύ υψηλό επίπεδο με εξαίρεση το Happy, μια 
αποτυχημένη προσπάθεια των Mission να υιοθετήσουν την pop φόρμα των Cure. Τα    Evangeline, Slave to lust, Trophy, Shine like the stars δείχνουν ότι οι η μπάντα και ο Hussey είναι σε μεγάλη φόρμα. Καλύτερο όλων το Dragonfly. Ένα τραγούδι σπάνιας ομορφιάς με εξαίσιους στίχους (έχω την αίσθηση ότι o Hussey το έχει γράψει για την κόρη του).

Το Aura είναι ένας  πολύ καλός δίσκος που αγγίζει μερικές από τις μεγάλες στιγμές του παρελθόντος. Είναι ικανό όμως παράλληλα να προσεγγίσει και νέο κοινό. Δεν πρόκειται να απογοητεύσει τους παλιούς οπαδούς, ιδιαίτερα αυτούς που λάτρεψαν το Children. Δεν ξέρω αν είναι η επιστροφή της χρονιάς , όπως πολλοί κριτικοί διατείνονται. Είμαι σίγουρος όμως ότι το 
επίθετο -θρυλικοί- θα εξακολουθεί να περιβάλλει το όνομά τους.