Δυο χρόνια μετά το εξαιρετικό και οριακό για τον ήχο τους “Come on die young”,  οι  Σκωτσέζοι  Mogwai  στον καινούργιο τους δίσκο δείχνουν να εξελίσσονται και να οδηγούνται σε καινούργια για αυτούς ηχητικά μονοπάτια, διαλύοντας έτσι και την παραμικρή αμφιβολία που είχε γεννήσει για το μέλλον τους το “C.O.D.Y”.

Στο “Rock action” ,τα κιθαριστικά ξεσπάσματα ,που είχαν βέβαια αρχίσει να μειώνονται στο “C.O.D.Y” , λάμπουν δια της απουσίας τους. Το φάντασμα των Slint μπορεί να πλανιέται ακόμα πάνω απο τα κεφάλια τους, όμως εδώ είναι φανερό πως αρκείται σε δευτερεύοντα ρόλο. Σαφώς λιγότερο θυμωμένο και επιθετικό απο οποιαδήποτε προηγούμενη δουλεία τους, το “Rock action” ξεχειλίζει απο πλούσιες ενορχηστρώσεις και πανέμορφες μελωδίες. 

Και όμως, παρότι οι Mogwai έχουν ρίξει τους τόνους, τα κομμάτια τους εκπέμπουν τεράστια ενέργεια, γεγονός που οφείλεται στον τρόπο με τον οποίο οι φίλοι μας ξεδιπλώνουν τις έντονα συναισθηματικές και απο κάθε άποψη άψογες συνθέσεις τους. Θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος πως έγιναν πιο μελωδικοί... σωστό, πιο συναισθηματικοί... σωστό, αρα και πιο “mainstream”…. Όμως  two rights make one wrong όπως λένε και οι ίδιοι! 

Οι Mogwai συνεχίζουν να πειραματίζονται με τον ήχο τους και  παραμένουν το ίδιο απρόβλεπτοι, το ίδιο ασυμβίβαστοι, μόνο που στο “Rock action” ανακαλύπτουν νέους τρόπους έκφρασης. Και χαίρομαι ιδιαίτερα που στον καίνουργιο τους δίσκο δεν ακολουθούν την (δική τους) πεπατημένη, αλλά ανοίγουν νέους δρόμους, τόσο για τους ίδιους, αλλά και για ολόκληρη τη σύγχρονη μουσική σκηνή. Post rock είπατε; Ίσως ,όμως νομίζω  πως ο τίτλος του δίσκου εκφράζει καλύτερα όσα μαγικά συμβαίνουν στα 39 λεπτά του. Αναμφίβολα ένας απο τους δίσκους της χρονιάς, απο ένα συγκρότημα - σαμποτερ της σύγχρονης μαζικής κουλτούρας.