Η περίπτωση των Muse είναι κάπως ιδιόμορφη αν αναλογιστεί κανείς ότι από κάποιους θεωρούνται ένα συγκρότημα το οποίο ουσιαστικά  αντιγράφει το ύφος των Radiohead προσθέτοντας και κάποιες πιο δυνατές ‘νιρβανοειδείς’ κιθάρες στα περισσότερα τραγούδια τους.

Το θέμα είναι κατά πόσο αυτά τα συγκροτήματα τα οποία είναι αναμφισβήτητα επιρροές της μπάντας αυτής λειτουργούν καταλυτικά πάνω στη δουλειά της, μην αφήνοντας χώρο στην ίδια να δημιουργήσει τη δική της ιστορία στο χώρο της μουσικής. Το σίγουρο πάντως είναι ότι οι Muse έχουν αποκτήσει αρκετούς οπαδούς μιας και έχουν την εύνοια και την προώθηση από πολλά μουσικά μέσα ενημέρωσης.

Η γνώμη μου είναι ότι το Showbiz είναι ένας αρκετά καλός  alternative rock δίσκος, ο οποίος όμως δυστυχώς κάποιες φορές σου φέρνει στο νου τους Radiohead και τους Nirvana με έναν τρόπο μάλλον περισσότερο προφανή απ’ ό,τι πρέπει. Τα δύο εν λόγω συγκροτήματα είναι προσωπικά μου κολλήματα και κατά συνέπεια το album αυτό ακούστηκε στα υποκειμενικά αφτιά μου κάτι περισσότερο από απλώς καλό. Πάντως αν το δούμε βαθύτερα το πράγμα δε φτάνει μόνο αυτό, μιας και είναι είναι φυσικό κάποιος να σκεφτεί ότι πολλά συγκροτήματα θα μπορούσαν να κάνουν κάτι αντίστοιχο για να πουλήσουν. 

Πρέπει βέβαια να πούμε ότι οι στίχοι για τους αποτυχημένους έρωτες που περιέχονται στο Showbiz συγκινούν, αν και δε μπορούν να φτάσουν τη δυναμική των αντιστοίχων του Thom Yorke, ο οποίος πια μοιάζει να έχει δημιουργήσει μια νέα σχολή,αυτή με το profile του loser και γενικά του anti-star. Το ίδιο μπορεί κανείς να πει και για τη μουσική η οποία παρόλα αυτά κινείται στο σωστό δρόμο.

Το album σε γενικές γραμμές διακατέχεται από όμορφες μελωδίες και κιθάρες που άλλοτε είναι μπαρουτοκαπνισμένες και άλλοτε ξεθυμαίνουν για να ηρεμήσουν, δημιουργώντας μια αντίθεση που ταιριάζει με τις αντιφατικές διαθέσεις που πηγάζουν από τους στίχους των τραγουδιών. Αποτελεί, δηλαδή, μια ιδανική τροφή για ένα φανατικό ακροατή του modern rock.

Όλα τα κομμάτια του Showbiz είναι σχεδόν ‘ισοδύναμα’. Προσωπικά ξεχωρίζω το γνωστό σε όλους ‘Uno’, ένα μεθυστικό πέρασμα από τα ήρεμα λόγια στο ξέσπασμα του refrain,το οποίο μου έφερε στο μυαλό ‘μυρωδιές’ και συγκινητικές στιγμές από το παρελθόν, κάπου εκεί πίσω στις αρχές των 90s όταν ο Kurt Cobain και η παρέα του από το  Seattle είχε ‘στοιχειώσει’ το κασετόφωνό μου.
Συμπερασματικά το cd αυτό ακούγεται πολύ ευχάριστα και έχω μια σοβαρή υποψία ότι το live τους στο Ρόδον στις 31 Μαρτίου θα είναι πολύ δυνατό και θα ικανοποιήσει τους θαυμαστές του group.

Σωτήρες της άνευρης και υπό κρίση βρετανικής rock σκηνής ή απλά στείροι μιμητές ενός τρόπου παιξίματος που πουλάει πολύ σε ένα κοινό που αρέσκεται στο να διαβάζει Spin; Οι ίδιοι λες και ήξεραν γι’ αυτό μας το δίλημμα, μάς προτείνουν καλύτερα να μην τους κατατάξουμε εκεί που ευχαριστεί εμάς ή τις ανασφάλειες μας λέγοντας:

 I don’t want you to adore me
Don’t want you to ignore me
When it pleases you
I’ll do it on my own

Θυμίζοντας μας ότι ο καθένας μας έχει το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού.