Ακούγοντας κανείς το ‘Black Market Music’ των Placebo έχει ανάμικτα συναισθήματα. Αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι το τρίτο τους αυτό album έρχεται μετά το καταπληκτικό τους ντεμπούτο αλλά και το εξίσου καλό ‘Without You I’m Nothing’, κάτι που έχει δημιουργήσει υψηλά standards στους οπαδούς του group, αλλά και σε οποιωνδήποτε μουσικόφιλο, ο οποίος περιμένει με περιέργεια τη νέα τους δουλειά. Η μια όψη του νομίσματος είναι ότι το ‘Black Market Music’ είναι ένας καλός, δουλεμένος και συγκροτημένος δίσκος με όμορφες pop μελωδίες και δυνατές κιθάρες  όπως μάς έχουν συνηθίσει οι Placebo. Στο album υπάρχουν και κάποιες μπαλάντες οι οποίες ρίχνουν τους τόνους και φαίνονται σα να ξεκουράζουν τις γκαζωμένες, κατά τα άλλα, κιθάρες του group. Τα ηλεκτρονικά στοιχεία είναι πολύ λίγα, ή αν μήτι άλλο λιγότερα από όσα θα περίμενε κανείς από μια νέα δουλειά των Placebo.

Η άλλη όψη είναι ότι μετά την πρώτη ακρόαση του δίσκου αυτό που σου μένει είναι ότι δεν έχει να προσφέρει κάτι καινούριο στο μουσικό στερέωμα. Είναι απλώς ο καινούριος τους δίσκος ο οποίος συνεχίζει την παράδοση του heavy-punk-pop των Placebo, αλλά δυστυχώς φαίνεται να είναι κατώτερος από τους δύο προκατόχους του. 

Τα δύο πρώτα singles ‘Taste In Men’ (με την αλά Chemical Brothers εισαγωγή του) και ‘Slave To The Wage’ (το χειρότερο κομμάτι του δίσκου κατά τη γνώμη μου) είναι αρκετά αδύναμα αν και είναι γεγονός ότι στο cd υπάρχουν τραγούδια πολύ καλύτερα από αυτά. Το ‘Days Before You Came’ ή το ‘Passive Aggressive’ για παράδειγμα είναι τυπικά μικρά ‘διαμάντια’ της γραφής των Placebo. Από τα πιο αργά κομμάτια ξεχωρίζουν το πολύ καλό ‘Blue American’ και η δίλεπτη pop ελεγεία ‘Commercial For Levi’ στην οποία ο Brian Molko παραληρεί τραγουδώντας ‘If you don’t change your situation, you ‘ll die, don’t die, please don’t die’ αναφερόμενος πριν σε ναρκωτικά όπως το ecstasy και η κοκαίνη.

Η έκπληξη του δίσκου είναι αδιαμφισβητήτα το ‘Spite And Malice’ το οποίο είναι ουσιαστικά ένα hip hop κομμάτι στο οποίο συμμετέχει ο  rapper Justin Warfield ο οποίος δε σταματά να επαναλαμβάνει στη διάρκεια του τραγουδιού το σλόγκαν ‘Dope, guns and fucking in the streets. Revolution!’. Η αλήθεια είναι ότι  οι στίχοι αυτοί μου μοιάζουν πολύ fake για την περίπτωση των Placebo, οι οποίοι δε μου φάνηκαν ποτέ να είναι ένα ‘επαναστατημένο’ συγκρότημα. Εν πάση περιπτώσει δε μπορώ να κρίνω την επαναστατικότητα ανθρώπων που δε γνωρίζω. Πάντως δεν είναι μόνο αυτό που με ενοχλεί στο ‘Spite And Malice’. Το τραγούδι έτσι κι αλλιώς μου φαίνεται άσχετο από το όλο concept του δίσκου. Παρόλο που οι Placebo πιστεύω είχαν καλές προθέσεις, δηλαδή να σπάσουν τη μοτονία των τραγουδιών, νομίζω ότι το κομμάτι αυτό ήταν αντάξιο των περιστάσεων. Ας πει ραματίζονταν περισσότερο με τα ηλεκτρονικά στοιχεία αν ήθελαν το album τους να μη μοιάζει τόσο μονότονο...

Πάντως το ‘Black Market Music’ είναι ένας δίσκος ο οποίος στη αρχή δε μου φάνηκε και τίποτα το σπουδαίο, αλλά όσο περνάει ο καιρός μου αρέσει όλο και πιο πολύ. Το κακό είναι ότι δεν είμαι σίγουρος γιατί. Και το ακόμα χειρότερο ότι δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό αυτό όσον αφορά την ποιότητα του ίδιου του album. Κι αυτό γιατί πολλές φορές η πρώτη εντύπωση από την ακρόαση ενός δίσκου είναι η πιο αντικειμενική ή αν μήτι άλλο η λιγότερο προκατειλημμένη...