Όταν κάπου άδοξα γύρω στο 1995 οι Kyuss ανακοίνωναν τη διάλυσή τους, κανείς δεν μπορούσε να αναμένει πως μέσα απο τις στάχτες τους θα γεννιούνταν αυτοί εδώ. Οι Queens Of The Stone Age, λοιπον, εχοντας βαλει στοιχημα με τον εαυτο τους να φανουν ανταξιοι των συγκρίσεων με το φάντασμα των  Kyuss, που θα πλανάται για πολύ ακόμα πάνω απ'τα κεφάλια τους [συνήθως επειδή κάποιοι "κριτικοί" το επιβάλλουν], ξεκίνησαν την καριέρα τους το 1998 κυκλοφορώντας τότε το πρώτο τους ομότιτλο album. Η συνέχεια δίνεται με το πολυαναμενόμενο για αρκετούς Rated R. Ο frontman Josh Homme, τραγουδιστής και κιθαρίστας (και πρώην ηγέτης των Kyuss), υστερα απο τις πολλες αναζητήσεις του, μαλλον κατέληξε στο συγκρότημα που του ταιριάζει, οπως και ο ιδιος παραδέχεται. Στην εποχή μας που η γνησιότητα και η ποιότητα των μουσικών συνθέσεων τείνει να θυσιάζεται στο βωμό της εμπορικότητας και της "εύκολης αρπαχτής", οι τύποι αυτοί έρχονται να προσφέρουν ενα μεστό και δυνατό rock album που θα αναγκάσει πυροτεχνήματα τύπου HIM και δήθεν "σκληρούς" οπως Monster Magnet να σκεφτούν σοβαρά αν θα πρεπει να βγάλουν ξανά δισκο.

Η καλή μέρα φαίνεται απ'το πρωί λένε και μάλλον θα έχουν δίκαιο αν ακούγοντας τις εκρηκτικές νότες του αρχικού Feel Good Hit Of The Summer δεν αντιληφθεί κανείς τί ακόμα τον περιμένει. "Nicotine Valium Vicodin Marijuana Ecstasy Alcohol Cocaine". O ήχος σε αρκετά σημεία του δισκου γινεται σκοτεινός και βαθύς παρασύροντας σε σε ενα ανεπανάληπτο ταξίδι (ειδικά αν έχεις πάρει όλα τα παραπάνω - πλάκα κάνω!). Αν το πρώτο κομμάτι δεν καλύψει τα μουσικά σας γούστα καλύτερα μην συνεχίσετε την ακρόαση. Οι Queens γινονται ακόμα πιο επικίνδυνοι με αργόσυρτα, υπνωτικά κομμάτια όπως I Think I Lost My Headache,αλλα και δυναμίτες για να σας ταρακουνάνε καθόλη τη διάρκεια του ταξιδιού (κενά αέρος μάλλον, παραμείνετε στις θεσεις σας!!) σαν το Tension Head.

Πέρα απο τα μέλη της μπάντας, δηλαδή τον Josh Homme, τον ντραμερ Alfredo Hernadez, τον κιμπορντίστα  David Catching και τον μπασιστα  Nick Oliveri στο συγκεκριμένο δίσκο συναντά κανεις περσόνες οπως Rob Halford απο Judas Priest,  Pete Stahl απο τους Earthlings, τον Barett Martin ντραμερ στους Screaming Trees και τον  Mark Lanegan να δινει το δικο του στιγμα στα φωνητικά του δίσκου [σε τρεις συνθέσεις πιο συγκεκριμένα...]. Η παραγωγή είναι του Chriss Goss γνωστού απο τους retro-rock Masters Of Reality.

Οι Queens σε αντίθεση με αρκετά hard rock συγκροτήματα της εποχής μας δεν καταφεύγουν σε δομές rap ή hip hop προκειμένου να απηχήσουν στις ευρύτερες μάζες, αλλα διατηρούν εναν καθορόαιμο και καθόλα αρκετά ρυθμικό ήχο που διακρίνεται για την περιεκτικότητα του σε "σκληρά" riffs. Θα ηταν ανούσιο να σταθούμε σε επιρροές και επιδράσεις οταν το αποτέλεσμα ειναι τόσο εντυπωσιακά δοσμένο. Μάλλον αρκεί το να απολαύσουμε αυτό που απλόχερα μας προσφέρουν και που λείπει αρκετά σήμερα.

"....everyday I wake up feeling this way.....i'm feeling so sick...". Το αντίδοτο που έχουν για εσάς ο Homme και η παρέα του αρκεί για να σας επαναφέρει .

Restricted : To Everyone, Everywhere, All The Time... Δεχτειτε την προκληση!