Μόλις  τρεις  μήνες μετά την εμφάνισή τους στη Θεσσαλονίκη και το Λυκαβηττό, οι Radiohead έρχονται να μας χαρίσουν  το τέταρτο στη σειρά album τους, το οποίο περιλαμβάνει 10 νέα τραγούδια από τα οποία τα 5 τα είχαμε ακούσει όλοι όσοι είχαμε την τύχη να βρεθούμε στις συναυλίες που παραχώρησαν στα τέλη του Ιουνίου στην πατρίδα μας. Μια πρώτη διαπίστωση είναι ότι η εκτέλεση των τραγουδιών  αυτών στο studio έχει αρκετές διαφορές από την αντίστοιχη στη ζωντανή τους εμφάνιση.

Σαν ένας μικρός πρόλογος αξίζει να σημειωθεί το γεγονός ότι οι Radiohead δε θα κυκλοφορήσουν κανένα single και δε θα γυρίσουν κανένα videoclip για την προώθηση του Kid A. Παράλληλα οι συνεντεύξεις που παραχώρησαν για το λόγο αυτό είναι μόλις μία στο περιοδικό Q και μία στο Διαδίκτυο για τους fans του συγκροτήματος. Είναι μια κίνηση νομίζω που δικαιώνει απόλυτα όλους όσοι πιστεύουν στο group και η οποία εύχομαι να βρει  πολλούς μιμητές. Σε μία περίοδο που οι εταιρίες τσακώνονται με τη Napster για το μοίρασμα της πίτας (όχι βέβαια ότι δεν παίρνω το μέρος της Νapster, μην παρεξηγηθώ), τέτοιες κινήσεις φανερώνουν ότι υπάρχουν ακόμη καλλιτέχνες που ηχογραφούν τουλάχιστον όχι μόνο για το οικονομικό της υπόθεσης.

Ας κλείσει όμως εδώ η παρένθεση κι ας περάσουμε στην ουσία. Καταρχάς η αγωνία όλων για την ακρόαση αυτού του δίσκου ήταν πολύ μεγάλη για ένα συγκεκριμένο λόγο. ¨Ολοι περίμεναν να δουν πώς θα ακούγονται οι Radiohead μετά την κυκλοφορία του καταπληκτικού Οk Computer, το οποίο απέσπασε διθυραμβικές κριτικές από μεγάλη μερίδα του μουσικού τύπου και το οποίο θεωρείται πλέον ως ένα κλασικό album στο καλλιτεχνικό στερέωμα. Οι Radiohead έρχονται να απαντήσουν στην πρόκληση αυτή (να δημιουργήσουν δηλαδή ένα εξίσου ποιοτικό δίσκο) με τον καλύτερο τρόπο και όπως κατά τη γνώμη μου οφείλει κάθε ευσυνείδητος καλλιτέχνης.

Με τη δημιουργία μιας καινούριας δουλειάς η οποία δε θυμίζει σε τίποτα το Οk Computer, αν εξαιρέσει κανείς τη θλιμμένη μπαλάντα ‘How To Disappear Completely’ η οποία αναπόφευκτα σου φέρνει στο νου το ‘Exit Music (For A Film)’. Οι Radiohead με το Kid A φαίνονται να κάνουν μια στροφή προς νέους χώρους αναζήτησης (δεν είναι τυχαίο πιστεύω το γεγονός ότι ασχολούνται και οι ίδιοι με το Internet και τις νέες τεχνολογίες), να ξεφεύγουν από τα στενά πλαίσια μιας τυπικής rock ‘n roll μπάντας και να δημιουργούν συνθέσεις που θα ζήλευαν πολλά post electronica αλλά και ambient ακόμη σχήματα.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα εναλλακτικού ηλεκτρονικού ήχου αποτελούν το κομμάτι που ανοίγει το album, το ‘Everything In Its Right Place’, το ομώνυμο ‘Kid A’ (με την πρωτότυπη παραμόρφωση στα φωνητικά που σε κάνει να νομίζεις ότι τραγουδιέται από... εξωγήινο) και το ‘Idioteque’. Το τελευταίο είναι ένα αντιπροσωπευτικό παράδειγμα τραγουδιού στο οποίο  ο Thom Yorke κυριολεκτικά ‘’φτύνει’ στίχους αδιαφορώντας για το refrain, ενώ παράλληλα τα ηλεκτρονικά στοιχεία δίνουν και παίρνουν. Επίσης το ‘Optimistic’ το οποίο ακούγεται συχνά στο ραδιόφωνο είναι κάπως πιο ‘εύηχο’ για τα λιγότερο μυημένα αφτιά, χωρίς σε καμμιά περίπτωση όμως να ξεφεύγει από τον αντιεμπορικό χαρακτήρα της όλης προσπάθειας.

Πάντως, συνολικά το Kid A μοιάζει κάπως λειψό, μιας και περιέχει ουσιαστικά μόνο 8 νέα τραγούδια. Το ‘Treefingers’ είναι ένα πολύ μικρό-αν και αρκετά αξιόλογο- πειραματικό instrumental κομμάτι. Απ’ την άλλη το Motion Picture Soundtrack’ στον επίλογο του Kid A δε φαίνεται να προσθέτει και πολλά.. Επομένως κανείς μπορεί να πει ότι αυτό που μας έλειψε από το νέο album των Radiohead ήταν κάποια παραπάνω τραγούδια. Είναι αλήθεια ότι συγκρινόμενο με το ‘Ok Computer’ μοιάζει να υστερεί κάπως ,αλλά το γεγονός είναι ότι αποτελεί κάτι εντελώς διαφορετικό απ’ αυτό αλλά και μη τετριμμένο γενικότερα, πράγμα που το καθιστά ένα από τα πλέον αξιοπρεπή αlbum που έχουν ηχογραφηθεί τον τελευταίο καιρό.

Γενικά από το όλο concept του album λείπουν οι εύκολες μελωδίες και τα επαναλαμβανόμενα refrain. Όπως δήλωσε και ο Thom Yorke :’Βαρέθηκα τις μελωδίες. Με κάνουν να ντρέπομαι. Με ενδιαφέρει πλέον μόνο ο ρυθμός’. Διαφημιστικό trick για την προώθηση του Kid A ή ειλικρινής δήλωση του frontman των Radiohead; Το δεύτερο νομίζω, αλλά όπως και να ‘χει το βέβαιο είναι ότι οι Radiohead με το Kid A δε διέψευσαν τις προσδοκίες όλων όσοι πίστεψαν σ’ αυτούς.