Ο δισκογραφικός οργασμός που έχει καταλάβει τους Radiohead τα τελευταία χρόνια δεν σταματάει να δέχεται ερεθίσματα και να βρίσκει αφορμές που να τον κάνουν να διαρκεί ακόμα. Μετά, λοιπόν, από τα “σιαμαία αδερφάκια” (Kid A, Amnesiac) που διαμελίστηκαν για καθαρά αγοραστικούς σκοπούς (και σύντομα αναμένουμε και τρίτο από την ίδια περίοδο ηχογραφήσεων), σειρά είχε η προώθησή τους μέσα από την τελευταία παγκόσμια περιοδεία της μπάντας και φυσικά αυτό το γεγονός θα ήταν αδύνατο να  μείνει ανεκμετάλλευτο. 
 
Το νέο “τέκνο” που έρχεται να διατηρήσει το όνομα των Radiohead για το επόμενο χρονικό διάστημα στο αχανές μουσικό προσκήνιο είναι μια «καλογυαλισμένη» μίνι συλλογή-ανασκόπηση της τουρνέ που ανεξάρτητα του χαρακτήρα της και του λόγου κυκλοφορίας της δε σου επιτρέπει να την προσεγγίζεις και με τα πιο αγαθά συναισθήματα. Πάλι Radiohead, λοιπόν ; Ναι πάλι Radiohead, χωρίς να έχω διάθεση να κάνω εικασίες και να κρίνω το νέο τρόπο με τον οποίο έχουν επιλέξει να προσεγγίζουν το καταναλωτικό κοινό. I might be wrong…

Πολύ πιθανό από τη στιγμή που αυτό που ουσιαστικά ενδιαφέρει τους περισσότερους – και αυτό καλούμαι να κρίνω - είναι να απολαμβάνουν αυτό που αγοράζουν. Αν αυτό συμβαίνει και τώρα, ποιος ο λόγος για γκρίνιες και παράπονα ; Δεν ήταν άλλωστε λίγες οι κατηγορίες και τα επικριτικά σχόλια που εκτοξεύτηκαν όχι μόνο από τη συνήθη κακεντρεχή φυλή των κριτικών, όσο από ορκισμένους οπαδούς του γκρουπ για την στροφή που ακολούθησε το τελευταίο στον ήχο του στις πρόσφατες δισκογραφικές δουλειές του. Και τώρα εμφανίζονται άξαφνα αυτή τη φορά, με κομμάτια διαλεγμένα μέσα από ακριβώς αυτές τις κυκλοφορίες και το μέλλον θα δείξει αν λειτουργώντας έτσι ρίχνουν παραπάνω λάδι στη φωτιά ή απλά επιστρέφουν για να πάρουν την εκδίκηση τους και να κλείσουν στόματα, αποδεικνύοντας πως μπορούν να αναπαράγουν το ίδιο εντυπωσιακά επί σκηνής αυτά που μέχρι πρότινος ήταν ένα καθαρά στουντιακό ηχητικό αποτέλεσμα. 

Πιο περιχαρείς από όλους μάλλον θα αισθάνονται οι φίλοι τους στην Οξφόρδη, το Βερολίνο, το Όσλο και στη Vaison La Romaine μιας και αυτή είναι μια καλή ευκαιρία να θυμηθούν τις στιγμές που έζησαν παρευρισκόμενοι στις εμφανίσεις του αγαπημένου τους συγκροτήματος στην πόλη τους. Οι υπόλοιποι απλά ας ταξιδέψουν νοερά ως εκεί και οι Radiohead θα φροντίσουν όσο καλύτερα μπορούν για τα υπόλοιπα. Τελικά μπορούν να τα καταφέρουν μπροστά σε πολυάριθμα θορυβώδη ακροατήρια και ανοιχτά στάδια ; 

Το όλο σκηνικό ανοίγει με το The National Anthem και τη δυναμική επαναλαμβανόμενη εισαγωγή του, λίγο πριν ο Thom Yorke αρπάξει το μικρόφωνο και σιγοντάρει σιγανά κάτω από τη μουσική επένδυση μιμούμενος δημιουργώντας τους ίδιους ρυθμικούς ήχους με το στόμα του. To τραγούδι που επιλέχθηκε να δανείσει το όνομα του στο όλο εγχείρημα ανεβάζει ακόμα ψηλότερα τους ρυθμούς και την ένταση στη συνέχεια. Το I Might Be Wrong άλλωστε ήταν ένα από τα τραγούδια που ακούστηκαν περισσότερο μέσα από το Amnesiac και ίσως να βοήθησε το ότι κυκλοφόρησε ως single στην Αμερική με μεγάλη εμπορική επιτυχία μάλιστα. Στους δρόμους που μας είχαν πρωτοσυστηθεί, όταν ο Yorke κατέθετε τα εσώψυχα του και μάγευε με τη μελωδική του φωνή μας προσεγγίζουν μέσα από το Morning Bell που ζεσταίνει και μαλακώνει την ατμόσφαιρα στρώνοντας  ιδανικά το χαλί για το ονειρικό Like Spinning Plates που μάλλον κερδίζει τις εντυπώσεις (και προσωπικά μου αρέσει πιο πολύ σε αυτή τη live εκδοχή του). Το Idioteque μας επαναφέρει στις ηλεκτρονικές φόρμες και τα beat αργά και σταθερά οδηγούν προς την κορύφωση με τον Thom να τα δίνει όλα και το πλήθος μαγνητισμένο να συνοδεύει από κάτω. Απότομη προσγείωση με μια ιδιαίτερα μακροσκελή απόδοση του Everything In Its Right Place που αφήνει περιθώρια στη μπάντα να πειραματιστεί με παράξενους ήχους και ambient μοτίβα. Το τελειωτικό χτύπημα ακούει στο όνομα Dollars And Cents και είναι η στιγμή που κυριολεκτικά αν αφεθείς χάνεσαι υπνωτισμένος από την υποβλητική ατμόσφαιρα που σε παρασύρει η φωνή του Yorke. Για το τέλος, ένα ανέκδοτο μέχρι τώρα κομμάτι με τον τρυφερό τίτλο True Love Waits. Μια ακόμα μελωδική κιθαριστική πανέμορφη μπαλάντα ανάλογη του ύφους των πρώιμων Radiohead. 

Το μήνυμα είναι σαφές. Οι Radiohead παραδέχονται ότι ίσως κάποτε να έκαναν λάθη στις επιλογές τους. Αυτό που ζητούν λίγο πριν αποσυρθούν πίσω από τα πολύχρωμα και έντονα φώτα της σκηνής είναι υπομονή. Υπομονή που χαρακτηρίζει μονάχα τις αυθεντικές αγάπες και σχέσεις. Δεν είναι τυχαίος ούτε ο τίτλος του άλμπουμ ούτε και το κλείσιμο. Η δοκιμασία της σχέσης που επιχειρούν με το κοινό τους οι Radiohead μοιάζει να πλησιάζει στο τέλος της. Το True Love Waits της επερχόμενης δουλειάς τους δείχνει πως οι διαθέσεις τους αυτή τη φορά πιθανότατα να είναι αρκετά διαφοροποιημένες και η προσμονή να άξιζε τον κόπο…