Η παρέα του Mark Linkous, αποδεικνύει για ακόμη μια φορά ότι οι τροβαδούροι του φθινοπώρου υπάρχουν ακόμη και μπορούν να κάνουν καρδιές να χτυπούν στους υποτονικούς, μα και ταυτόχρονα γεμάτους από ανάγκη για ζωή, ρυθμούς τους. Κι όταν κάποιος έχει τα κότσια να κυκλοφορήσει ένα μουσικό παραμύθι, τότε μπορεί να χαρακτηριστεί είτε "τρελός" είτε ταλαντούχος. Και οι Sparklehorse με το τελευταίο τους άλμπουμ επιβεβαιώνουν τον δεύτερο χαρακτηρισμό.

Σαν να βρίσκονταν στα μέσα της δεκαετίας του ΄40, οι Sparklehorse ηχογράφησαν ένα άλμπουμ που σε παρασέρνει στην καρδιά του φθινοπώρου, στα έγκατα της ρομαντικής πνοής, σε στριφογυρίζει απαλά ανάμεσα σε ξερά φύλλα που πέφτουν απ΄τα δέντρα, σ΄αφήνει να νιώσεις με όλο σου το μυαλό τη μυρωδιά της βρεγμένης γης. Κι όλ΄αυτά εν έτη 2001 παρακαλώ. Έτσι τραγούδια όπως το ομότιτλο(όπου μπορείς ν΄ακούσεις τα εσκεμμένα scratches του βινιλίου), τα "Cold Day" και "Eyepennies", μπορούν να σε κάνουν να δεις βαθειά μέσα στις σταγόνες της φθινοπωρινής βροχής. Στα δύο τελευταία κομμάτια συναντούμε -στο μεν πρώτο- τη Nina Person (Cardigans), στο δε "Eyepennies" την PJ Harvey. ΄Εχετε μήπως να πείτε κάτι για τις γνωριμίες των Sparklehorse; 

Αν και ο δίσκος κινείται σε νωχελικές ράγες, σε μερικά σημεία μοιάζει να εκτοχιάζεται απ΄τη μελαγχολία και την κατατονία και να ξεσπά με τραγούδια όπως τα "Piano Fire" (για μια ακόμη φορά εδώ συναντούμε την Polly Harvey), "King of Nails" και "Dog Door"(τραγούδι για το οποίο οι dEUS θα ήταν περήφανοι). Ξαφικά, λοιπόν, τα ξερά φύλλα αρχίζουν να φλέγονται ευωδιάζοντας πορφυρές κραυγές αφηρημένης αισιοδοξίας. 

Για να έρθει ξανά η λύτρωση του ψιλόβροχου να σ΄επαναφέρει στα υγρά μονοπάτια της αθωότητας. Στους δρόμους μιας παιδικότητας που η υποβλητικά άχρωμη φωνή του Linkous σε καθηλώνει και σου φέρνει στο νου το γλυκό νανούρισμα των πρώιμων παιδικών σου χρόνων. Ο frontman των Sparklehorse έχει το σπουδαιότερο χάρισμα των μεγάλων ερμηνευτών: είτε σου προκαλλεί ρήγη συγκίνησης είτε σε αφήνει παγερά αδιάφορο. Δε χρειάζεται να προσπαθήσετε και πολύ για να καταλάβετε τι συναισθήματα προκάλεσε στον γράφοντα.

Όταν ένα γκρουπ έχει στο ιστορικό του μια συνεργασία με τους Radiohead (αν έχετε ακούσει τη διασκευή στο "Wish You Were Here" των Pink Floyd ξέρετε πολύ καλά για τι μιλάω), συμμετοχές στα μεγαλύτερα συναυλιακά δρώμενα της Βρετανίας, και την παραγωγή του άλμπουμ να την υπογράφει ο David Fridmann -παραγωγός των Mercury Rev-, τότε η συνέχεια για τους Sparklehorse προμηνύεται ιδιαίτερα ευοίωνη. Με δεδομένη τη διατήρηση του low profile που ο Linkous έχει μεταδόσει στην μπάντα, οι Sparklehorse είναι ικανοί να δημιουργήσουν ένα -γιατί όχι και περισσότερα- μουσικά αριστουργήματα χωρίς να το πάρει κανείς είδηση. Ευτυχώς υπάρχουν και οι περιπτώσεις που η alternative μουσική συμβαδίζει με την εμπορικότητα. Θα το επιβεβαιώσουν αυτό οι περί ών ο λόγος; Στο χέρι τους είναι ή καλύτερα στο πλούσιο ταλέντο τους.