Η Μεγάλη Βρετανία τα τελευταία χρόνια μας έχει συνηθίσει σε αναλόγου ύφους και θεματολογίας γκρουπς (Coldplay, Travis …), δίχως αυτό να σημαίνει πως κάτι τέτοιο θα πρέπει να θεωρείται αναγκαία ως κακό και ότι συγκροτήματα του συγκεκριμένου είδους που εμφανίζονται κάθε φορά, θα πρέπει να μας αφήνουν παγερά αδιάφορους. Οι Starsailor προερχόμενοι από το Ουίγκαν -κάπου στη βορειοδυτική Αγγλία- είναι η νέα πρόκληση για αυτή τη χρονιά. Πόσο μάλλον όταν έχουν ήδη ανοίξει μέτωπο εναντίον των Mogwai με εκατέρωθεν μάλιστα «επιθέσεις», γεγονός που προφανώς να επαληθεύει το ότι έχουν καταφέρει να κεντρίσουν την προσοχή  -έστω και κατά αυτό τον τρόπο…! 

Αποδεχόμενοι χωρίς πρόβλημα συγκρητισμού ως επιρροές τους τους Neil Young, Tim Buckley (από ομότιτλο album του οποίου έχουν «δανειστεί» και το όνομά τους), καθώς και τον υιό του Jeff Buckley, δεν θα μπορούσαν να ξεφύγουν και πολύ από τις κατευθύνσεις που οι προαναφερόμενοι είχαν θέσει παλιότερα. Στα τραγούδια τους πάντα θα κυριαρχεί το συναίσθημα, η αγάπη, διάφορες αδυναμίες και πόνοι που όλοι ξέρουμε να κρύβουμε βαθιά μέσα μας. Όταν μάλιστα τα περισσότερα τραγούδια από το ντεμπούτο τους ήταν ήδη επιτυχίες πριν καν κυκλοφορήσει ο δίσκος, δείχνει την μεγάλη απήχηση -γιατί όχι και προώθηση - που έχουν, αυξάνοντας τις προσδοκίες μας για ό,τι καλύτερο στο άμεσο μέλλον.

Πολλά πιθανόν από τη μέχρι τώρα τους πορεία πρέπει να οφείλονται στη χαρισματική φωνή του James Walsh (ενσωματώνοντας μέσα της στοιχεία από διάφορους, όπως R. Ashcroft έως και Ian McCulloch) που διακρίνεται για τον μελαγχολικό και ιδιαίτερα «πονεμένο» της τόνο. Η παρέα συμπληρώνεται από τους James Stelfox στο μπάσο, Barry Westhead στα πλήκτρα και Ben Byrne (καμία σχέση με τον συνεπώνυμο David) στα drums. 

Συνθέσεις που στοχεύουν κατευθείαν μεταξύ καρδιάς και ψυχής, τραγουδώντας για έρωτα και τα συνακόλουθα πάθη, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν τετριμμένοι, αθεράπευτα ρομαντικοί, ως μια άλλη περαστική τυπική μπάντα. Κι όμως... έχουν αυτό το κάτι που δεν θα σε αφήσει ασυγκίνητο, που θα γοητεύσει τον ψυχισμό σου και θα σου υπενθυμίσει πως η αγάπη είναι εδώ, η αγάπη ήταν πάντα εδώ. 

Τραγούδια που δεν παρουσιάζουν αξιόλογο ενδιαφέρον για την ενορχηστρωτική τους επένδυση, αλλά που ακριβώς για αυτό το λόγο, επειδή δηλαδή η δυναμική τους έγκειται στη λιτότητα και τον αφαιρετικό χαρακτήρα καταφέρνουν να αγγίξουν τις πιο ευαίσθητες ίσως χορδές της προσωπικής σου ψυχοσύνθεσης. Χορδές που υπάρχουν στιγμές κατά τη διάρκεια της ακρόασης που θα τεντωθούν επικίνδυνα σε οριακά επίπεδα. 

Όλα τα κομμάτια του δίσκου στέκονται ισάξια και αν μου ζητάγατε προσωπικά να ξεχωρίσω κάποιο, θα επέλεγα το Poor Misguided Fool (γιατί ίσως να νιώθω και εγώ κάπως έτσι…). Απομένει, λοιπόν, να δούμε την εξέλιξή τους : γιατί δείχνουν πως μπορεί να έχουν μια ανοδική πορεία, αλλά υπάρχει περίπτωση να καβαλήσουν το καλάμι και να μην μας ξανα- απασχολήσουν με τα νέα τους «κατορθώματα» 

Ποια ήταν η τελευταία φορά που είχατε ταξιδέψει ως τα αστέρια; Οι Starsailor είναι εδώ περιμένοντας να σας συνοδεύσουν σε γνώριμες οδούς τους