Επιτέλους, ένα άλμπουμ που επιβεβαιώνει ότι ο χώρος της "σκληρής" μουσικής μπορεί να δώσει κάτι τόσο φρέσκο και ουσιατικά νεοτεριστικό. Ο λόγος; Το νέο άλμπουμ των Tool, Lateralus, το οποίο με την κυκλοφορία του στέλνει στο "καναβάτσο" μπάντες διαμετρήματος (;) Limp Bizkit και Linkin Park, ακόμη και τους ταλαντούχους Papa Roach. Βέβαια, το αν οι Tool μπορούν να "ταμπελοποιηθούν" μουσικά, αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Όπως και να έχει το πράγμα πάντως, συγκρίσεις γίνονται περισσότερο με τους λοιπούς εκπροσώπους της nu-metal σκηνής, και η πλάστιγκα γέρνει κατά πολύ προς τη μεριά της παρέας του Keenan. 

Το Lateralus, είναι αποκύημα διανοητικών και μουσικών αναζητήσεων τεσσάρων μουσικών, οι οποίοι -απλούστατα- δεν παίζουν μουσική για να σκοτώσουν την ώρα τους και να γεμίσουν εύκολα τις τσέπες τους, πασάροντας στο μουσικόφιλο κοινό εύπεπτες δισκογραφικές δουλειές. Έπειτα από πέντε ολόκληρα χρόνια αναμονής -και προσμονής- οι Tool ηχογράφησαν κάτι που πραγματικά ήταν άξιο της φήμης και της μουσικής τους αξιοπιστίας. Χωρίς ν' αποχωριστούν τον σκληρό τους ήχο, δούλεψαν πάνω σ΄αυτόν και κατάφεραν να κάνουν αυτό που οφείλει να κάνει μια μπάντα που σέβεται τον εαυτό της. Να προσπαθήσει να χωρέσει -όσο αυτό είναι δυνατό- την ψυχή και τη δυναμική της μέσα στα 77 λεπτά ενός δίσκου. Εύκολο; Δεν θα τό ΄λεγα, ειδικά σε μια εποχή οπού όλα, ακόμη και στη μουσική, είναι δομημένα σε στάνταρ νόρμες έχοντας ως σκοπό το μέγιστο κέρδος με την καταβολή της ελάχιστης δυνατής προσπάθειας.

Το νέο άλμπουμ των Tool, είναι ένα "δύσκολο" άλμπουμ, το οποίο για να σε κερδίσει πρέπει να βυθιστείς μέσα στη δίνη του. Και το πετυχαίνει με το παραπάνω έπειτα από ορισμένες επανακροάσεις. Η εκρηκτικότητα του "Schism", αποδεικνύει πως οι Tool δεν έχουν καμμία διάθεση να παραμείνουν για παραπάνω από ένα λεπτό στον ίδιο ρυθμό και την ίδια μελωδία, γεγονός που δένει σ΄ένα τραγούδι 7λεπτης διάρκειας επτά αυτοτελείς μουσικές διαδρομές, χωρίς να χάνει τίποτα απ΄ την ολότητα και τη συνοχή του. Όταν το είχα ακούσει για πρώτη φορά στο ραδιόφωνο, το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω ήταν να παραμείνω ακίνητος στην καρέκλα για επτά λεπτά ανατριχιασμένος, και με το τέλος του να σκεφτώ "Ναι ρε γαμώτο! Αυτό είναι! Η hard-rock δεν πέθανε!".

Απ΄το Lateralus δεν μπορείς, σε γενικές γραμμές, να διαχωρίσεις και να ξεχωρίσεις μεμονομένα κάποια τραγούδια. Είναι ολόκληρο ένα σπαρακτικό έπος που το αφήνεις να περάσει απ΄τ΄αυτιά κατευθείαν στο μυαλό σου, να σε κάνει να σκεφτείς με "lateral" τρόπο και να σου θυμίσει πως η καρδιά σου δεν ξεχνά ποτέ τον τρόπο να κοιτά ανάμεσα από ακτίνες σκοταδιού. Ενδεικτική είναι η συνέχεια τριων τραγουδιών: "Disposition" - "Reflection" - "Triad", τα οποία κινούνται πάνω στις σπειροείδείς τροχές που τα οδηγούν οι Tool, βυθίζοντας την ίδια τους τη μουσική στο παραλλήρημα, την κορύφωση και στην τελική αποδόμηση που μέσα της καθρεφτίζεται όλη η πνοή της μουσικής φιλοσοφίας του Lateralus.

Το "Ticks & Leeches", αποτελεί την πιο σπαρακτική στιγμή του άλμπουμ με τον Maynard James Keenan (τραγουδιστή και των Perfect Circle) να έχει γίνει ένα με το τραγούδι και να σε κάνει ν΄αναρωτιέσαι αν στην ηχογράφηση του στο στούντιο υπήρχαν πραγματικά βδέλλες που του ρουφούσαν το αίμα....("Suuuck! Meee! Dryyy!"). Πραγματικά, μια συγκλονιστική στιγμή στο άλπμουμ το συγκεκριμένο τραγούδι, με τον ντράμερ Danny Carrey να αποδεικνύει το πλούσιο ταλέντο, αλλά και την ακρίβεια στο παίξιμό του -τι θα περίμενε, άλλωστε, κάποιος από τον άνθρωπο που τοποθετεί τα τύμπανα και τα κρουστά του με γνώμονα την αρχιτεκτονική δομή του ναού του Σολωμόντα..(!) -, τον μπασίστα Justin Cansellor να δείνει μια ξεχωριστή δυναμική στη μπάντα και ένα ξεχωριστό δέσιμο ανάμεσα σε ρυθμούς και μελωδίες χωρίς ποτέ να ξεπερνά τις εύθραυστες ισορροπίες, και τον κιθαρίστα Adam Jones να αφήνει το δικό του στίγμα στην σκληρή κιθαριστική. 

Το ομότιτλο τραγούδι, "Lateralus", σε παρασέρνει με την ορμή του και σ΄αφήνει ακριβώς από εκεί που ξεκίνησες: μπροστά στον Εαυτό σου, ενώ τα "Parabol"-"Parabola" αποτελούν το καθένα το καθρέφτισμα του άλλου με τη μουσική να διαβαίνει από ινδικά μουσικά μονοπάτια μέχρι ό,τι πιο -ποιοτικά- σκληρό έχει να επιδείξει η Δύση.

Οι Tool, μετά απ΄το Grammy που κέρδισαν για το AEnima το 1996, δεν επαναπαύτηκαν και δε συμβιβάστηκαν με δίσκους που απλά θα αρκούσε να πουλάνε εξίσου καλά χωρίς να προσφέρουν ουσία και να βάζουν ακόμα ένα λιθαράκι στο οικοδόμημα της μουσικής. Η πορεία τους είναι συνεχώς εξελικτική και ανοδική από το 1993 -οπότε και κυκλοφόρησε το Undertow-, έπειτα με το AEnima και τώρα με το Lateralus. 

Και κάτι τελευταίο. Όλοι μας κάποια στιγμή θα έχουμε ευχηθεί ν΄ακούσουμε ένα άλμπουμ το οποίο να μας κάνει να μη θέλουμε να τελειώσει ποτέ. Ιδού, λοιπόν! Kαι τ΄όνομα αυτού, Lateralus.