Μπορείς να με μεταμορφώσεις από ακρίδα σε πεταλούδα;

Χμμμ... δύσκολο το βρίσκω… αλλά πάλι ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται. Λέω να απευθυνθείς καλύτερα στους Transfiguration, οι οποίοι -το λεει και το όνομά τους- ειδικεύονται στη «μεταμόρφωση». Υπεύθυνος για όλα ο Βρετανός Dave Sherman, που γράφει και ηχογραφεί μόνος του, ενώ παράλληλα κάνει την παραγωγή και το remixing στα κομμάτια. Ο οποίος, αν και  μένει στο Manchester τα τελευταία εννιά χρόνια, καθόλου δε φαίνεται να έχει επηρεαστεί από τους απόηχους της μεγάλης μουσικής τοπικής σκηνής (Happy Mondays, Stone Roses κλπ). Το γεγονός, άλλωστε, ότι έχει υπογράψει στην γαλλική εταιρία “poptones” φανερώνει εν μέρει τις προθέσεις του. Συν-υπεύθυνος για το project δηλώνει ο Roger Quigley (εις εκ των les Montgolfier Brothers, που, παρεμπιπτόντως, σχεδιάζουν εμφάνιση στα μέρη μας μέσα στον Γενάρη). Οι Transfiguration κατασκευάζουν περίτεχνα κινηματογραφικές εικόνες με τον ήχο τους, που άλλοτε είναι lounge, άλλοτε ηλεκτρονικός αλλά κυρίως ορχηστρικός.

Ακούγοντας το cd «The Alpha Tapes» έχεις την αίσθηση ότι περπατάς μέσα σε ταινία του Mathieu Kassovitz, ότι τρως μια κρέπα στα Ηλύσια Πεδία ή ενίοτε ότι πίνεις το καπουτσίνο σου στην Piazza d’ Espagnia. Η instrumental μουσική διαδίδεται παραπλανητικά, ικανή να μεταμορφωθεί σε οποιαδήποτε μορφή της ποπ κουλτούρας, προκαλώντας συχνά μια σκοτεινή και μυστηριώδη διάθεση.

Τα «Walking alone» και «Cut Loose» θα μπορούσαν να συνυπάρχουν στον τελευταίο δίσκο των Air, ενώ τα ορχηστρικά ξεσπάσματα παραπέμπουν σε παλιότερες ανάλογες εκρήξεις των Divine Comedy. Το «Voyage au bout de la nuit» είναι σε breakbeat ύφος, με το βιολί να αφήνει μια απίστευτη ethnic-chilling ενέργεια. Οι Transfiguration αποκτούν φωνή μόλις στο 5ο τραγούδι, το οποίο αποδεικνύεται και το διαμάντι του δίσκου. Μια εξαίρετη μελωδία που πατάει απαλά σε ηλεκτρονικές γραμμές, ερμηνευμένη από τον Quigley, που μας θυμίζει λίγο Neil Hannon, λίγο Patrick Duff ή ακόμη περισσότερο τον Morrissey. Το «Sandstorm» συγκαταλέγεται πάντως σίγουρα μεταξύ των ομορφότερων κομματιών που ακούσαμε τελευταία. 

Στο «La Dolce vita» η μουσική γίνεται easy-listening, οι Thievery Corporation συναντούν τον Dimitri From Paris και όλοι μαζί παρακολουθούν ιταλικό σινεμά του ’60. Να αναφερθούμε, τέλος, στην α λα Matrix κορύφωση του «Blythe Spirit» και στην ανατολίτικη ατμόσφαιρα τύπου Enigma του «End of Chapter One», που κλείνει και τον δίσκο. 

Το «The Alpha Tapes» είναι από κάθε πλευρά ένα ενδιαφέρον εγχείρημα, κυρίως όσον αφορά στη δημιουργία ενός πολύ γλυκού soundtrack, αν και προσωπικά θα επιθυμούσα την προσθήκη περισσότερων φωνητικών, που να εξυψώνουν τις υπάρχουσες συνθέσεις. Αν μη τι άλλο, πάντως, οι Transfiguration πέτυχαν το πιο πολυσυλλεκτικό και… πολυεθνικό project της χρονιάς.