Ειλικρινά δεν ξέρω με ποιό τρόπο να αρχίσω αυτή την παρουσίαση του τελευταίου δίσκου των Travis, του ‘The Invisible Band’. Ας κάνουμε μια προσπάθεια παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή. Το ‘Sing’ το πρώτο κομμάτι από αυτή τη δουλειά είναι ένα υπέροχο κομμάτι (και με πολύ ωραίο videoclip κατά τη γνώμη μου). Απο κει και πέρα τι όμως;

Όχι ο δίσκος αυτός δεν είναι σίγουρα η νέα έκπληξη, ούτε έχει να προτείνει ή να προσφέρει κάτι καινούριο στο χώρο της μάλλον παρηκμασμένης brit pop. Μήπως μπουχτίσαμε λίγο με αυτά τα συγκροτήματα τον τελευταίο καιρό; Χμμ... μάλλον κάπως έτσι θα πρέπει να έχουν τα πράγματα.

Αυτό που δε μπορώ εγώ να καταλάβω είναι ποιό συγκεκριμένο ρόλο μπορούν να παίξουν τέτοιου είδους κυκλοφορίες όπως το εν λόγω cd τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Εμένα προσωπικά μού μοιάζουν σαν την ουρά των Coldplay και δυστυχώς ο δίσκος δεν είναι αντάξιος των περιστάσεων τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. 

Κάποιες χαριτωμένες μελωδίες, κάποια απλά λογάκια και από εκεί και μετά τίποτα. Το μόνο που κάνουν οι Travis είναι να συνεχίζουν την παράδοση των βρετανικών συκροτημάτων που κυκλοφορούν 2-3 πολύ καλά σινγκλάκια, αλλά ολόκληρος ο δίσκος τους κινείται σε μέτρια επίπεδα.

Όσο για τον τίτλο της κυκλοφορίας αυτής, το ‘The Invisible Band’ έχει γραφτεί προφανώς με την καλή έννοια, δηλαδή ότι έχουμε να κάνουμε με μια μπάντα low profile και χαμηλών τόνων. Δυστυχώς εγώ όμως σε αυτή τη δουλειά ανακάλυψα όντως μια ‘Αόρατη Μπάντα’ με την κακή έννοια όμως αυτή τη φορά. Brit Pop; Άσε καλύτερα... Εγώ λέω να περάσω τον Ατλαντικό και να ακούσω το ντεμπούτο των Strokes.

Υ.Γ. Ναι πράγματι και το ‘Follow The Light’ είναι πολύ όμορφο κομμάτι. Άντε και το ‘Side’. Φτάνει όμως;